De Duitstalige media stonden de afgelopen weken uitgebreid stil bij het gedwongen kindhuwelijk in de zomervakantie. Bovenstaand voorbeeld bracht rbb24, een omroeporganisatie uit Berlijn. Het had net zo goed uit Der Spiegel, de FAZ of de NZZ komen. De kranten bij onze oosterburen stortten zich massaal op het onderwerp nadat de organisaties Terre des Femmes en Papatya voor de zomervakantie aandacht voor het probleem vroegen.

De zomervakantie is voor de meeste mensen iets om naar uit te kijken. Even een paar weken er tussenuit met vrienden of het gezin kan heel ontspannend zijn. Maar voor islamitische meisjes van nog geen 16 jaar uit migrantenmilieus kan de grote vakantie soms heel bedreigend zijn. Die worden namelijk als ze met hun ouders op vakantie naar hun oude vaderland gaan regelmatig uitgehuwelijkt. In Duitsland zijn gedwongen huwelijken verboden. Veel migranten storen zich echter niet aan de wet en huwelijken hun jonge dochter toch uit in hun land van herkomst. Alleen al in Berlijn gaat het om naar schatting 600 gevallen per jaar.

In verschillende landen kijkt niemand ervan op als een meisje van 14 of 15 jaar trouwt met een veel oudere man. Raakt het meisje zwanger dan kan dat de dood tot gevolg hebben, omdat het jonge lichaam er nog niet tegen kan. Eenmaal getrouwd worden ze ook vaak mishandeld. Om die reden strijden diverse organisaties tegen kindhuwelijken.

Bij kindhuwelijken heeft 83 procent van de gevallen een islamitische achtergrond. Het kan ook zijn dat de tradities in het land van herkomst bepalend zijn. De meisjes durven vaak geen nee te zeggen, want dan maken ze hun familie te schande. Al jong leren ze dat de familie het belangrijkste goed in het leven is. Trotseren ze hun ouders, dan krijgen ze het ergste te horen wat voor een kind mogelijk is: „Je bent onze dochter niet meer.”

De autoriteiten en organisaties als Terre des Femmes en Papatya vragen scholen voordat de zomervakantie begint oplettend te zijn. „Mogen meisjes vlak voor de vakantie niet mee op schoolreisje, worden ze naar school gebracht door hun broers of zitten ze in de klas zonder mobieltje, dan weet je dat er een huwelijk aanstaande is. Ga dan het gesprek met de leerlinge aan en zeg dat er organisaties zijn die willen helpen.”

Het kindhuwelijk doet zich niet alleen voor bij migranten in Berlijn. In andere grote steden gebeurt het net zo goed. Terre des Femmes stelt dat gedwongen huwelijken van meisjes en jonge islamitische vrouwen geen randverschijnsel zijn, maar wijdverbreid.

Hoe het met Leyla afliep? Haar moeder zei dat oma ernstig ziek was en dat ze naar haar toe moesten. Leyla vertelt het tegen haar beste vriendin. Samen gaan ze naar de sociale werkster op school. Er volgen gesprekken met haar ouders. Uiteindelijk gaat Leyla naar een opvang voor jonge vrouwen. Niet in Berlijn, want daar is ze niet veilig voor haar familie.