Dat Joan en Marleen van Burg in het buitenland vastzitten, zoals andere media berichtten, ervaren ze zo nog niet. Nederlanders zijn uitgezonderd van het vliegverbod dat vrijdag werd ingesteld. Wel is na terugkeer een quarantaineperiode verplicht.

„De komende weken moet eerst de adoptieprocedure van onze zoon worden afgewikkeld: hij heeft nog geen tijdelijk paspoort”, zegt Van Burg. „We gaan maar eens met de ambassade overleggen.” Over de onzekerheid die de situatie met zich meebrengt, is hij nuchter: „Het is een gezegde dat je iets pas zeker weet als het geschiedenis is.”

Lees ook

Echtpaar in spanning: „Wordt Elijah nog onze zoon?”

Lang wachten

Met onzekerheden heeft het echtpaar uit Terneuzen inmiddels veel ervaring. Het is al elf jaar met adoptie bezig. Een jaar of acht geleden ging het adopteren van een kind uit Uganda niet door: er waren onzorgvuldigheden ontdekt in dossiers bij adopties in dat land. Begin 2020 kregen ze een jongetje uit Zuid-Afrika toegewezen. De coronacrisis maakte het echter onmogelijk om hem op te halen. „De ene keer waren de besmettingscijfers in Nederland hoog, de andere keer in Zuid-Afrika. We konden niet op reis.”

Het wachten duurde lang. „Het is maar goed dat je er niet continu aan denkt.”

In februari dit jaar schortte minister Dekker van Rechtsbescherming de adoptie van kinderen uit het buitenland op na een vernietigend rapport over misstanden in de procedures. Het definitieve besluit over de toekomst van interlandelijke adoptie wordt aan het nieuwe kabinet overgelaten.

Omdat Joan en Marleen al een kind toegewezen hadden gekregen, betekende het voor hen alleen dat het dossier weer bij de rechter kwam te liggen voor een extra controle. Dat vond het echtpaar prima. „Ik heb liever dat alles goed is uitgezocht dan dat we later voor verrassingen komen te staan. Dat wil je ook je kind niet aandoen”, zei Marleen destijds.

Ontmoeting

Eind september kwam het bericht dat ze twee weken later in Zuid-Afrika werden verwacht. „We zijn op 14 oktober in het vliegtuig gestapt. Twee dagen later ontmoetten we onze zoon voor het eerst”, zegt Joan. „We hadden de afgelopen twee jaar al foto’s en filmpjes van hem gezien, maar Elijah mocht pas van ons bestaan weten toen honderd procent zeker was dat we zouden komen.”

Elijah is inmiddels vierenhalf jaar. Op 28 oktober twitterde Marleen: „Er zijn gewone dagen en er zijn bijzondere dagen. Gewone handtekeningen en belangrijke handtekeningen. Gisteren was een bijzondere dag met belangrijke handtekeningen. God gaf ons een zoon! Nun danket alle Gott!”

Zomer

Inmiddels is het echtpaar uit Zeeuws-Vlaanderen al zes weken op het zuidelijk halfrond. „Het duurt gewoonlijk al vijf of zes weken voordat de procedure is afgewikkeld, omdat alles hier langs drie hoofdsteden moet”, zegt Joan. „Nu duurt het waarschijnlijk nog twee of drie weken langer, omdat de ambtenaren vanwege corona slechts een deel van de week op kantoor zijn. Zuid-Afrika gaat heel zorgvuldig met adoptieprocedures om en dat kost tijd.”

Vervelend is dat niet. „Het is hier zomer; we hebben prachtig weer. Het is het land van onze zoon; hoe meer we ervan meekrijgen, hoe beter. We kunnen ook niet de hele tijd binnenblijven in ons gehuurde appartementje: als je aan elkaar moet wennen, kun je beter niet constant in zo’n kleine ruimte zitten.”

Tussendoor moet er wel gewerkt worden. Van Burg is bedrijfsleider regio Zeeland bij een internationaal bouwbedrijf in Axel. Sinds 2007 zit hij in Provinciale Staten van Zeeland, inmiddels als fractieleider. Dat alles is nu letterlijk ver weg, maar Van Burg houdt de ontwikkelingen bij: de achterliggende weken twitterde hij afwisselend over de ervaringen in Zuid-Afrika en onderwerpen uit de Zeeuwse politiek.

Virus

Toen kwamen berichten over een nieuwe coronavariant, omikron. „Donderdagavond zagen we op Facebook iets voorbijkomen over een persconferentie. Even later wist de hele wereld het.”

Tal van landen stelden een vliegverbod in. Toch is de virusvariant her en der in Europa al gesignaleerd, ook in Nederland. „Dit virus moet al langere tijd in Nederland zijn”, zegt Van Burg. „Het verschil met de andere varianten is zo groot dat het nooit door één mutatie kan zijn veroorzaakt. Zuid-Afrika doet veel aan onderzoek, daardoor is het hier nu ontdekt, maar waarschijnlijk gaat deze variant al langere tijd rond.”

De Terneuzenaren zitten in Gordon’s Bay, zo’n drie kwartier rijden van het centrum van Kaapstad. Van onrust over het besmettelijke virus merken ze nauwelijks iets. „We komen bijna dagelijks langs een sloppenwijk waar tweeënhalf miljoen mensen wonen. Die maken zich er vooral druk om of ze vandaag iets te eten zullen hebben. We zien veel bedelaars.”

Gehoorzaam

Nog een verschil met Nederland: „De coronaregels zijn al ruim anderhalf jaar ongeveer hetzelfde. Dat geeft duidelijkheid en de mensen zijn inmiddels ook niet anders gewend. Voor zover wij zien, houden ze zich ook redelijk aan de regels: afstand houden, een mondkapje dragen en overal je handen wassen. Als je een winkelcentrum bezoekt, weet je zeker dat je daarna schone handen hebt, want je hebt ze dan zeker vier keer gewassen.”

Als Elijah zijn Nederlandse paspoort heeft, kan het gezin naar huis. Hopelijk. „Geen zorgen voor de dag van morgen”, twitterde Van Burg vrijdagavond. Zaterdagavond zei hij, telefonisch vanuit Gordon’s Bay: „We hebben de afgelopen twee jaar steeds het vertrouwen gehad dat het goed zou komen. Achteraf hebben we Gods zorg voor Elijah gezien hier in Zuid-Afrika in de extra anderhalf jaar wachten. Zou Hij dan nu niet verder voor ons zorgen?”