Na het besluit dat Nederland per direct stopt met adopties vanuit het buitenland worden de twee heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Al tien jaar zijn ze bezig met adoptie. Eerst was het de coronacrisis die het onmogelijk maakte om af te reizen naar Zuid-Afrika. Daarna kwam het dossier weer bij de rechter te liggen voor een extra controle. Die zorgvuldigheid vindt Marleen niet erg. „Ik heb liever dat alles goed is uitgezocht dan dat we later voor verrassingen komen te staan. Dat wil je ook je kind niet aandoen.”

Een jaar of zeven geleden werd hun proces al doorkruist door onzorgvuldigheden in dossiers bij adopties in Uganda. „Daar baalden we van. En aan de andere kant waren we blij dat we niet pas over misstanden hoorden toen het kind er al was.”

Het nieuws dat adoptieprocedures per direct worden opgeschort, komt hard aan. „Er gaat veel door ons heen. Kan onze adoptie doorgaan?” Van Burg zet vraagtekens bij het drastische besluit. Het is goed dat er iets aan misstanden gedaan wordt, benadrukt ze. „Maar het gros van de kinderen wordt geadopteerd omdat ze echt geen toekomst hebben in eigen land. Niet omdat rijke westerlingen zo nodig een kind willen ‘kopen’.”

Die gedachte ziet de Zeeuwse af en toe wel langskomen. Zo ontving ze een berichtje dat adoptie slecht zou zijn voor kinderen. Leg je neer bij Gods wil met jou, schreef de afzender, „en dat is geen adoptie.” Confronterend. „Zo’n opmerking komt wel even binnen. Natuurlijk hebben wij uitgebreid nagedacht en veel gebeden wat goed is om te doen.”

Adoptie is het beste van twee kwaden, denkt ze. „Het mooiste is dat een kind bij zijn eigen ouders opgroeit, in zijn eigen land en cultuur. In ons dossier staan nauwkeurig de pogingen beschreven om Elijah in eigen land te kunnen houden. Die liepen op niets uit.” Ze wijst erop dat onafhankelijke rechters in beide landen de procedure bekijken.

Voor zover het echtpaar nu weet, betekent het besluit voor hen alleen een extra controle van hun dossier. „Dat is alleen maar goed. Je wilt niet dat er gekke dingen in staan waar je pas later achterkomt.” Over de optie dat de adoptie straks helemaal niet kan doorgaan, heeft ze nog niet veel nagedacht. „Het proces kost veel spanning. Zodra we de eerste foto’s en filmpjes van Elijah zagen, was hij ons kind. Daar afstand van doen betekent echt een rouwproces. Zelfs als het kan, denk je niet: dan halen we wel een ander.”

Het stel wacht nu in spanning op de uitkomst van een rechtszitting over hun vertraagde dossier. Op 12 maart wordt Elijah vier jaar. De hoop dat ze zijn verjaardag samen kunnen vieren, hebben de adoptieouders opgegeven.