Minder twijfel is er over de vraag of gebed gepast is in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen. Aan de vooravond daarvan beleggen kerken en politieke partijen op meerdere plaatsen in het land bidstonden. En ook vandaag zal de overheid een plaats hebben gekregen in de voorbede.

Terecht. De traditionele bede- en boetedagen kregen in de loop van de eeuwen het karakter van een biddag voor arbeid en gewas. Het laat zien hoe mensen zich in die tijd afhankelijk wisten van het weer, maar ook dat ze terdege beseften hoe God wolken, lucht en winden bestuurt. Toch is het een grote verarming wanneer de biddag teruggebracht wordt tot een dag van gebed om een goede oogst en minder werkloosheid.

De overheid dus. Ja, maar waar bidden kerkgangers op zo’n dag dan om? Of God de christelijke partijen een politieke meerderheid wil geven? Of Hij de politici van deze partijen wijsheid wil geven in de scherpe debatten waarin ze zich telkens bevinden? Dat laatste hebben ze zeker nodig, niet alleen als ze de degens kruisen met andere lijsttrekkers, maar ook in publieke optredens bij Lubach of Jinek.

Of klinkt er vandaag in de kerken ook gebed voor politici die niets van God moeten hebben? Van wie de plannen juist haaks staan op Zijn geboden? Er staat veel op het spel rond het christelijk onderwijs, het begin en einde van het leven en de zondag. Zich erover beklagen is niet zo moeilijk, bidden om verandering ook niet, maar het gebed om bekering van deze politici? Christenen moeten zich bij deze biddag eerlijk afvragen of het hun gaat om de eer van God en de komst van Zijn Koninkrijk, of dat ze vooral bidden omdat ze zich slachtoffer voelen of in de knel raken.

In de Bijbel komen verschillende bidders aan het woord die hierin tot voorbeeld kunnen dienen. Wat opvalt bij Ezra, Josia en Daniël is dat ze niet alleen de volkszonden scherp bestraften en de overheid zonder terughoudendheid wezen op haar verantwoordelijkheid, maar dat ze daarbij zichzelf niet vrijpleitten. Integendeel, ze staken de hand in eigen boezem en verootmoedigden zich voor God.

Is die houding nu ook niet raadzaam, op biddag? Dan is er geen reden om te klagen of beschuldigende vingers uit te steken naar Wilders, Pechtold of Klaver. Dan is het: „Wij hebben Uw geboden verlaten.”

Het jaar 2017 staat in het teken van de Reformatie. Ook dat zal deze biddag aandacht krijgen. Daarbij past evenzeer die ootmoedige houding. Er is veel voor te zeggen om op zulke dagen meer de nadruk te leggen op het boete doen dan op de voorbede voor het gewas. In voorbije eeuwen ging dat gepaard met vasten. Het is een verlies dat we dat nu alleen van moslims kennen. Boete, ootmoed, vasten – is dat niet veel te somber op een dag als deze? Nee, het was juist typerend voor de nationale bekering in de tijd van Ezra. Die bleef dan ook niet zonder gevolgen. Er was hoop voor Israël omdat het volk brak met de zonde. Zo is er anno 2017 ook hoop als mensen vallen aan de voeten van Christus.