Ds. Egas (CGK) en ds. Brugge (GG) spreken bij Kom Ook over kanselruil
Ds. A. Vergunst (1926-1981), die predikant was binnen de Gereformeerde Gemeenten, was authentiek, aldus ds. A. A. Brugge. „Onze tijd mist zulke mensen die het hoofd boven het maaiveld durven uitsteken. Waar is de echtheid?”
De predikant van de gereformeerde gemeente van Doetinchem vroeg zich dat zaterdagavond af tijdens een bijeenkomst van de Kom Ook Groep in Hoevelaken. De avond trok ongeveer 140 jongeren. Het thema was: “Kerkmuren, zegen of vloek?”
Twee predikanten voerden het woord: ds. Brugge en ds. A.A. Egas, predikant van de christelijke gereformeerde kerk van Damwoude. Er stond iemand naast hen: Conny-Luchtenburg-van Capellen, aangekondigd als bezorgde huismoeder en lid van de Gereformeerde Gemeenten, die eerder in het Reformatorisch Dagblad haar hart gelucht heeft over de kerkelijke verdeeldheid.
Zij las een hartstochtelijke column voor, die nog moet verschijnen. Daarin gaat het over haar vriendin Odette, die niet van kerkelijke afkomst is maar die „honger heeft naar kennis van God en van de Bijbel.” Odette is niet in de kerk opgevoed en gaat er op zondag niet naartoe.
Luchtenburg liet weten dat ze verontrust is over de jonge generatie, ook om de kerkelijke verdeeldheid. Ze ervaart geruzie over kerkelijke verschillen, terwijl de levenswandel steeds wereldser wordt. „Het is de schuld van mijn generatie dat we de jeugd niet leren om God te dienen.”
De tijd is aangebroken om niet meer vast te houden aan onze veilige kerkmuren, meent ze. „We mogen stappen naar elkaar toe zetten. De Geest doorbreekt de grenzen, die door mensen zijn gemaakt. Durven we de muren van de kerken te laten zakken?”
Authentiek
Ds. Brugge noemde haar column authentiek. Het bracht hem tot de verzuchting: „Waar zijn de echtheid en de authenticiteit? Ds. A. Vergunst (predikant binnen de Gereformeerde Gemeenten over wie recent een biografie verscheen, red.) was authentiek. Onze tijd mist zulke mensen die het hoofd boven het maaiveld durven uitsteken.”
Ds. Egas, die de naam van ds. Vergunst eerder op de avond al had genoemd, bepleitte in 2016 tijdens het symposium ter gelegenheid van het 40-jarig ambtsjubileum van ds. J. J. van Eckeveld, toenmalig predikant van de gereformeerde gemeente te Zeist, dat de Gereformeerde Gemeenten hun kansels zouden openstellen voor de dienaren des Woords waarmee men zich geestelijk één weet. Dat pleidooi herhaalde hij zaterdagavond.
Ds. Brugge is „bedroefd om de verdeeldheid” en is voor samenwerking, maar hij vindt kanselruil een stap te ver. „Binnen de Christelijke Gereformeerde Kerken bestaat een breedte. Over welke predikanten hebben we het? Kanselruil veronderstelt vertrouwen. Dat moet groeien. Het begint met goede onderlinge relaties.”
Ds. Egas herhaalde zijn voorstel van toen dat de classes van de Gereformeerde Gemeenten zich uitspreken over het ’s zondags toelaten van individuele predikanten van een ander kerkverband op hun kansel. Ds. Brugge antwoordde dat hij daarover niet kon beslissen maar dat het overlegd moet worden.
Ds. Egas merkte op dat de verschillen met de Gereformeerde Gemeenten „niet zo groot zijn als soms naar voren wordt gebracht.”
De christelijke gereformeerde predikant uitte zich kritisch over voor het boekje ”Wet en Evangelie” dat de Gereformeerde Gemeenten in Nederland vorige week uitgaven. „Wat moet dat worden als we allemaal boekjes gaan uitgeven om ons eigen gelijk binnen de kleine reformatorische kring te benadrukken? We twisten over middelmatige zaken.”
Op een vraag over de samensprekingen tussen de Gereformeerde Gemeenten in Nederland en de Gereformeerde Gemeenten zei ds. Brugge te vrezen dat er niet genoeg vertrouwen is tussen beide kerkverbanden of dat men bang is voor de gevolgen om verder te gaan. „Er zijn nog veel pijnpunten gebleven na de kerkscheuring van 1953. Het is bij een kennisnemen van elkaars standpunten gebleven.”
Ds. Egas stelde dat angst niet mag regeren en dat het ongeestelijk is als mensen niet naar eenheid willen streven. Het gaat hier volgens de predikant uit Damwoude om een bevel van God. Hij wees erop dat veel jongeren door de achterdeur van de kerk vertrekken vanwege het onderlinge kerkelijke gekrakeel. „Mensen die niet willen, moeten leren buigen.”
