De trein naar Den Haag zit vol, deze zaterdagmiddag zo vlak voor twaalven. Veel passagiers zijn voorbereid op de kou tijdens de Mars voor het Leven. Als de trein station Den Haag Centraal nadert, gaan de sjaals om, de mutsen op en de handschoenen aan. Buiten de stationshal zijn de meegebrachte paraplu’s en regencapes nodig, want het regent.

Een grote stroom treinreizigers loopt naar het Malieveld, slechts een paar honderd meter verderop. Vlak voor het grote grasveld staat een eenzame pro-abortusdemonstrante. „Dat is dan jammer, in eigen buik zijn wij de baas”, zingt ze.

Op het Malieveld klinkt een heel ander gezang. Psalmen. Eerst aarzelend, maar dan wat harder wordt er meegezongen. „Gij hebt, wijl niets Uw oog weerhoudt. Mijn ongevormden klomp beschouwd” uit psalm 139. En: „Geloofd zij God met diepst ontzag” uit psalm 68 vers 10.

Verscheidenheid

Ook opwekkingsliederen met titels zoals „Een machtig Maker” en „Heer, U bent mijn leven” klinken.

Het tekent de verscheidenheid van al die duizenden mensen op het Malieveld. Uit de hele breedte van kerkelijk Nederland zijn mensen aanwezig. Ze hebben maar één doel: Nederland duidelijk maken dat elk leven telt.

„Ik wil een statement maken” zegt Elsemarie Bouw (20) uit Barneveld ervan. „En ik wil vrouwen die een abortus overwegen een hart onder de riem steken. Er is hulp voor je en je bent niet alleen.”

Kijkt SGP-er Kees van der Staaij tijdens zijn toespraak nog tegen een veld van uitgeklapte paraplu’s aan, vlak voor dat Gert-Jan Segers van de ChristenUnie het woord voert, breekt de zon door.

Zo ervaart Segers het ook in politiek opzicht. „Er is verandering”, constateert hij. „In het regeerakkoord is opgenomen dat onbedoelde zwangerschappen zoveel mogelijk voorkomen moeten worden. Tienermoeders krijgen hulp. Ik weet: het is slechts een kleine paragraaf, maar het is een begin.”

Nog voordat Deborah haar verhaal kan beginnen, krijgt ze al een daverend applaus. Deborah was onbedoeld zwanger geraakt en was naar eigen zeggen „in de ban van abortus.” De twijfel was enorm. „Een stem in mijn hoofd zei dat alleen God het leven geeft en neemt.” Uiteindelijk zag Deborah twee dagen voor de afspraak af van abortus. En nu staat haar kindje naast haar op het podium.

Een ander kind staat op het podium, naast Ageeth Visser, coördinator van Er is Hulp, de hulpverleningstak van Schreeuw om Leven. Het jongetje is zijn moeder kwijt. Ma steekt haar paraplu omhoog en het jochie weet waar hij moet zijn. „Dit probleem is snel opgelost” zegt Visser. „Maar als een moeder haar kind kwijt is door abortus, kan dat vele jaren daarna nog tot problemen leiden.”

Dat is ook de boodschap van Arthur Alderliesten van de VBOK: „Steek uw hand eens omhoog als u vrouwen die een abortus hebben ondergaan, wilt steunen?” Duizenden handen gaan omhoog. „Nu bent u met zovelen bij elkaar, maar een vrouw die spijt heeft van abortus voelt zich vaak ontzettend alleen.”

Na ruim een uur stilstaan, is de mensenmassa wel toe aan een beetje beweging. Het duurt lang voordat de mensenmassa kan starten met de Mars voor het leven. Kinderen springen op en neer om toch een beetje warm te worden. Deelnemers verliezen hun geduld en steken het Malieveld schuin over in plaats van er om heen te lopen. Als de laatste deelnemers van het Malieveld vertrekken, zijn de eersten al weer lang terug.

Monument

Aan de overkant van het veld is een tijdelijk monument voor afgebroken zwangerschappen. Het bestaat uit 3100 vlaggetjes: 10 procent van de 31.000 kinderen die per jaar niet geboren mogen worden. Deelnemers leggen er witte bloemen bij.

Daarna gaat de tocht langs de Utrechtse baan, het eerste stukje van de A12. Een vrachtwagen laat zijn hoorns schallen, een personenauto toetert, maar verder glijden de twee stromen ongemerkt langs elkaar heen.

Een enkele jogger kijkt verbaasd naar de dichte drom mensen. Een fietser moet luid bellen om er tussendoor te komen. Iets verderop gaat de stoet naar rechts. De Bezuidenhoutseweg is afgesloten. Een automobilisten die rechtsaf wil, gaat haar verhaal halen bij agenten. Tevergeefs.

De politie is met tientallen agenten aanwezig. In de lucht cirkelt een politiehelikopter. ME-busjes staan klaar voor het geval er opstootjes uitbreken. Niet nodig. De duizenden mensen lopen in stilte of zacht pratend de Mars voor het Leven.

Qua tegendemonstranten blijft het bij die ene vrouw bij de ingang. Na verloop van tijd houdt ook zij het voor gezien.

Tegengeluid

Wim Harskamp (32) uit Waddinxveen is één van de deelnemers die de tocht indrukwekkend vond. „Iedere keer weer.” Hij loopt de mars nu voor de derde keer. „Om een tegengeluid te laten horen, of beter gezegd: te laten zien.”

Harskamp vindt het jammer dat dat niet meer in de binnenstad gebeurt. „Daar bereikten we meer mensen. Er was altijd veel winkelend publiek. Hier is dat veel minder. Zo’n rondje om het park is minder geschikt om een statement te maken.”

Organisator Schreeuw om Leven is in ieder geval blij dat de landelijke pers, waaronder de NOS, verslag heeft gedaan van de tocht. „Dat is een gebedsverhoring. Nu kan heel Nederland toch zien waarom wij de Mars voor het leven lopen.”

www.puntuit.nl/weekvanhetleven