Soms zou je weleens in de studeerkamer van al die Noord-Koreakenners willen kijken. En dan vooral willen checken hoe vol hun papierafvalmandje is. Het aantal verfrommelde papiertjes willen tellen waarop ze de zoveelste voorstelling van zaken hadden gemaakt over hoe het er rond Noord-Korea aan toe zal gaan. Bleek het iedere keer toch weer anders te gaan en verraste dictator Kim Jong Un kenner en leek met weer een nieuwe proef. Vloog er mét elke nieuwe raketlancering ook weer een prop papier richting papierbak.

Eerst maar even het harde nieuws. Want dinsdagochtend wás er weer zo’n verrassing. Noord-Korea lanceerde bij wijze van test een middellangeafstandsraket in de richting van Japan. Sterker nog: over een afstand van bijna 1200 kilometer schoot de raket voorbij het Japanse eiland Hokkaido en plofte na twaalf minuten in zee. Een ongekende en brute intimidatie van buurland Japan.

Akkoord, het was de dertiende rakettest van dit jaar, maar deze was wel heel bijzonder en intimiderend, juist omdat het projectiel over Japans grondgebied vloog. We moeten terug naar 2009 en nog daarvoor naar het jaar 1998 dat dit eerder gebeurde.

Sindsdien bleef Noord-Korea zulke raketten testen, maar altijd met (wat de Amerikanen in jargon) ”lofted” lanceringen noemen: verticaal de lucht in en tot op zeer grote hoogte, in plaats van intimiderend horizontaal.

Opvallend was ook dat er werd afgevuurd vanaf een locatie dicht bij de hoofdstad Pyongyang. Wellicht zat daar een boodschap in voor president Trump: geen preventieve aanval op ons wapenarsenaal, want dat gaat vele duizenden burgers het leven kosten. Dát de Noord-Koreanen tot zo’n opoffering van onderdanen in staat zijn, weten we uit het verleden.

Menens was het in ieder geval ook in Japan, waar dinsdagochtend sprake was van een regelrechte oorlogssfeer, althans in het desbetreffende gebied in het uiterste noorden van het land. Het luchtalarm ging af en burgers werden gemaand zich schuil te houden.

We zijn nog maar een paar weken verder na die eerdere wereldwijde schrikreactie rond Noord-Korea, die is samen te vatten met de woorden ”fire and fury”, dreigend uitgesproken door de Amerikaanse president Trump. En dan nu dit: geen stoere taal, maar vlammend metaal dat de lucht doorklieft. Alsof we heel geleidelijk en bijna ongemerkt een regelrechte oorlog worden ingetrokken.

Nu zijn er altijd Noord-Korea-kenners met vrijwel lege papiermandjes. Omdat ze bij iedere crisis weer een lijntje trekken op hun tekentafel en bevestigd zien wat ze al dachten. Niks verrassing en dus ook geen papierproppen in hun kamer.

Goed blijft het om naast de dikke zwarte strepen die nu worden getrokken, de nuancerende lijntjes van deze categorie deskundigen in het oog te houden.

Hun kanttekeningen zijn van technische aard. Zo kun je een raket niet eindeloos verticaal blijven testen, die moet een keer ‘echt’ –dus horizontaal– de lucht in.

Aan deze technische kanttekening zit natuurlijk een politiek getinte kant. Japan heeft vorige week extra sancties tegen het regime in Pyongyang afgekondigd en moet daarvoor kennelijk intimiderend worden gestraft.

En dan is er nog de Guam-factor. Kim dreigde onlangs –in het heetst van de ”fire and fury”-woordenstrijd– vier raketten richting het Amerikaanse eiland af te vuren – heel goed wetend dat hij daarmee zijn eigen graf zou graven vanwege de Amerikaanse reactie. In Kims lijf zou weleens een klein hartje kunnen kloppen: door in een andere richting te schieten, lijkt hij ieder misverstand te willen voorkomen.

Bevinden we ons na Trumps ”fire and fury” al niet in een gevaarlijke escalatie? Je kunt het ook anders zien: het was juist goed dat we die escalatie hadden, want daardoor hebben alle partijen helder wat ze wel en niet mogen doen. Trump en Kim ook? Wat de eerste betreft wellicht wel. De vorige crisis ging immers om intercontinentale raketten, die Amerika zelf raken en paste in Trumps ”America first”-denken.