Ondanks haar eigen bezwaren, vooral formele, is de minister nu toch door de knieën gegaan. Maandag liet ze de Tweede Kamer in een brief weten dat de subsidies voor alle christelijke projecten voor homo-emancipatie per direct zijn opgeschort. Om Hart van Homo’s te raken, is een breedspectrumgranaat afgevuurd die alle deelnemers treft van LCC Plus, samenwerkingsverband van christelijke homo-organisaties.

Bestuurlijk gezien is dat laatste op zichzelf al aanvechtbaar. Het is een grondregel van de democratische rechtsstaat dat de ”goeden niet onder de kwaden (in de ogen van de Kamer) mogen lijden”. Die regel wordt hier met voeten getreden. Waarom? Omdat het fanatisme de Kamermeerderheid van VVD, PvdA en D66 hiertoe drijft. Zo redeloos zijn dus politici die doorgaans beweren op grond van redelijke argumenten ons land te willen besturen. Presenteerde D66 zich ooit niet als ”het redelijk alternatief”? Hier is te zien wat dit inhoudt.

Maar er is meer. Zoals de minister in de drie debatten binnen een week –achtereenvolgens tijdens het wekelijkse vragenuurtje, in een commissievergadering en in een plenaire vergadering– al zei: er is geen enkele juridische grond om Hart van Homo’s de toegekende subsidie te ontnemen. De stichting voldoet aan de wettelijke regels, ook al deelt de minister de visie niet. Wanneer de subsidiekraan wordt dichtgedraaid zal volgens Bussemaker Hart van Homo’s veel kans hebben om die via de rechter weer open te krijgen. Punt is namelijk dat er bij Hart van Homo’s niets is veranderd. Het ministerie, als geldverstrekker, beëindigt de subsidie op grond van dingen die al bij aan de aanvraag bekend waren. In zo’n situatie kan de overheid onbehoorlijk bestuur worden verweten. Daar maakt de rechter doorgaans korte metten mee.

Al die overwegingen overtuigden destijds VVD, PvdA en D66 niet. Hart van Homo’s mag geen overheidsgeld ontvangen omdat de stichting homo’s voorhoudt dat een celibatair leven een mogelijkheid is. Dat past de moderne libertijnen niet. Basta!

Bussemaker is nu door de bocht. Onder druk van een Kamermeerderheid en op de achtergrond de pressie van de homolobby. Die heeft met het beuken op het aambeeld ervoor gezorgd dat deze overwinning werd behaald.

Deze hele gang van zaken maakt duidelijk wat emancipatiebeleid in ons land inhoudt. Terwijl politici op tal van terreinen bepleit dat mensen individueel hun eigen keuze moeten kunnen maken –en er dus ook keuzemogelijkheden moeten zijn– blijkt in werkelijkheid voor de meesten van hen maar één keuze acceptabel te zijn. Zo wordt de overheid een gedachtepolitie die macht uitoefent door te rammelen met de sleutel van de subsidiepot. Dat is bepaald niet democratisch.