In de brief vroegen vertegenwoordigers van alle protestantse kerken voor drie zaken de aandacht. Allereerst willen zij dat protestanten in het Westen hun regeringen bewust maken van de acute gevaren die er dreigen in het Midden-Oosten. Ten tweede vragen zij overheden iets te doen voor de diverse minderheden die op de vlucht zijn en in de derde plaats doen zij de oproep een langetermijnstrategie te ontwikkelen om de situatie onder controle te krijgen. „De lange geschiedenis van vreedzaam samenleven van verschillende bevolkingsgroepen brokkelt steeds meer af”, aldus de briefschrijvers uit Syrië en Libanon.

De GZB (Gereformeerde Zendingsbond) binnen de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) heeft contacten met twee kleine maar relatief invloedrijke kerken die de brief ondertekenden. De National Evangelical Synod of Syria and Lebanon (NESSL) en de Union of Armenian Evangelical Churches of the Near East (UAECNE) zijn partnerkerken van de GZB. Mr. Arie van der Poel, regiocoördinator voor het Midden-Oosten bij de GZB, spreekt van „een dringende noodkreet” als hem gevraagd wordt naar de brief.

Wat kunnen kerken in het Westen nu eigenlijk doen voor christenen in het Midden-Oosten?

„Voortdurend gebed is verreweg het belangrijkste. Daarom heeft de Protestantse Kerk haar gemeenten ertoe opgeroepen om aanstaande zondag, tijdens de herdenking van haar tienjarig bestaan, te bidden voor de kerken in het Midden-Oosten.

Verder kunnen wij als christenen de boodschap, het signaal dat de kerken in deze brief hebben afgegeven, doorgeven. Daarom hebben wij het document doorgestuurd naar de Nederlandse Zendingsraad en naar Kamerleden van de drie christelijke partijen. Ik hoop dat zij deze noodkreet in de politiek aan de orde willen stellen.”

Is een dergelijke noodkreet uniek?

„Het is opvallend dat echt alle protestantse kerken in Syrië én Libanon de brief ondertekenen. We wisten uiteraard wel dat de situatie zeer ernstig was, maar in de brief wordt gesproken van een „totale vernietiging” van het christendom in de regio. Dat is wel schokkend. Je proeft uit het schrijven een enorme nood.

Inmiddels is de brief verstuurd naar kerken in landen als Amerika, Groot-Brittannië, Zwitserland, Zweden en Nederland. Het bereik is in principe dus groot.”

Merkt u dat de situatie in het Midden-Oosten mensen in uw achterban raakt?

„We zien veel meeleven, maar er zou nog meer betrokkenheid kunnen zijn. Je merkt dat mensen niet altijd weten hoe zij hun meeleven kunnen tonen. Bij een natuurramp is dat misschien makkelijker. Wat zich hier echter voltrekt, is geen natuurramp maar een oorlog, een slachtpartij.

Toch kan ik zeggen dat de hulpmiddelen vanuit het Westen hun bestemming echt bereiken. Via onze partners geven we geld en levensmiddelen. Zij zetten dat in om christenen en andere minderheden het hoognodige te bieden. Daar gaat echt een getuigenis van uit. Het valt op dat kerken niet alleen christenen helpen, maar ook gematigde moslims die eveneens het slachtoffer zijn van IS (Islamitische Staat).

Hierdoor blijkt dat de kerk geen spion is van het Westen, maar een waardevol onderdeel van de samenleving zoals die tot voor kort bestond.”