Twitter was het medium waarop Hagenaar Arnoud van Doorn (47), nu bijna een jaar geleden, zijn bekering bekendmaakte. Op 27 februari zette hij, in het Arabisch, de islamitische geloofsbelijdenis op zijn timeline. Een grap, dachten velen. Ondenkbaar toch dat iemand die raadslid was voor de PVV en in een klasje van Wilders zat dat meent?

Maar Van Doorn meende het wel degelijk. Daar is de islamitische wereld intussen ook wel van overtuigd. Moslims hopen dat hij „insjallah” –als Allah het wil– nog veel voor hun geloof kan betekenen.

Vorige maand nog was Van Doorn van de partij op een Saudische conferentie over „de rol van de dialoog in het verdedigen van de profeet.” De voorzitter van de moskeeën in Mekka en Medina hing hem zijn eigen mantel om de schouders: een zeldzame eer.

U wordt jubelend binnengehaald in Saudi-Arabië. Bent u een trofee van de islam?

„Helemaal niet. Zo laat ik me niet gebruiken. Het is gewoon de Arabische gastvrijheid, denk ik. En dat ze daarnaast blij zijn dat ik moslim ben geworden, dat snap ik.”

U was eerst anti-islam, zoals iedere rechtgeaarde PVV’er. Toch ging u met een collega-raadslid mee naar de orthodoxe As-Soenahmoskee in Den Haag. Waarom?

„Ik had toen absoluut niet de intentie om me te bekeren, ik wilde allerlei vragen stellen die ik had. Uiteindelijk hebben we er uren gezeten. Ik proefde dat de houding van de mensen die ik ontmoette, oprecht was. Dat zette me aan het nadenken. Het klopte niet met mijn beeld van de islam.”

Veel mensen zullen dan hun beeld bijstellen en verdergaan. U niet, u bekeerde zich.

„Tussen dat eerste moskeebezoek en mijn bekering door het uitspreken van de islamitische geloofsbelijdenis zat bijna anderhalf jaar. De islam werd steeds interessanter voor me. Ik kwam veel wijsheid tegen in de boeken die ik las. En ik ontdekte dat de islam een heel vredelievende ideologie is. De ware islam betekent zonder twijfel een grote toegevoegde waarde voor jezelf en voor de samenleving.”

Van die toegevoegde waarde is nog niet iedereen overtuigd in het geval van Van Doorn. Later deze maand moet hij voorkomen in een rechtszaak. Hij wordt verdacht van handel in hennep, schending van het ambtsgeheim, bezit van een alarmpistool en het medeplegen van diefstal in het Haagse stadhuis. Een politiek proces, noemt Van Doorn het.

Een en ander leidde ertoe dat de pleegkinderen die hij en zijn vriendin hebben uit huis werden geplaatst.

Volgens Van Doorn had die actie alles te maken met zijn overgang naar de islam. „Het zal nooit hardop gezegd worden, maar Jeugdzorg is niet zo religieus ingesteld. Ze zijn heel humanistisch of zelfs atheïstisch. Dat is jammer, want religie heeft veel toegevoegde waarde in een opvoeding.”

Dat heeft u zelf ondervonden. U werd rooms-katholiek opgevoed en was zelfs misdienaar.

„Als kind ging ik vrijwel iedere zondag met mijn vader naar de kerk. Later, als puber, werd dat minder. Ik ging moeilijk doen, kreeg verkeerde vrienden. Dat heeft er zelfs toe geleid dat ik uit huis geplaatst ben, van mijn dertiende tot mijn zestiende.

Later zeiden mijn ouders: die uithuisplaatsing hadden we nooit moeten doen. Het gebeuren heeft in elk geval de kiem gelegd om later zelf in de jeugdhulpverlening te willen werken. Nu ben ik bezig met het opzetten van een islamitische jeugdzorginstelling, zodat mensen hier in Den Haag een keuze hebben.”

De meeste tijd besteedt Van Doorn op het moment aan de islamitische Partij van de Eenheid, die hij startte met het raadslid dat hem eerder meenam naar de moskee.

Na de gemeenteraadsverkiezingen later dit jaar hoopt de partij behalve in Den Haag ook in Amsterdam en Zwijndrecht vertegenwoordigd te zijn. Bovendien hebben Van Doorn en de zijnen plannen om landelijk mee te doen met de eerstvolgende verkiezingen.

Pogingen om een succesvolle landelijke moslimpartij te starten, zijn tot nu toe altijd mislukt.

„Klopt, maar dat gaat veranderen. De eerste generatie moslims stemde PvdA, dat was een soort vanzelfsprekendheid. Maar de jonge generatie, waarop wij ons richten, is
de PvdA meer dan zat. Neem de strijd van
die partij tegen islamitische scholen bijvoor-
beeld, dat kan echt niet. Er is een nieuw zelfbewustzijn aan het ontstaan onder moslims. We zijn niet langer zielig. We hebben de PvdA niet nodig, we kunnen het zelf wel.

Dat moslims mondiger worden, vinden veel mensen een enge gedachte. Kijk, af en toe een gekke moslim met jurk en baard in een praatprogramma, dat trekken de mensen wel. Maar een politieke islam met een langetermijnvisie zoals wij die hebben, dat vinden mensen veel bedreigender. Ze zijn bang van ons.”

In het geval van orthodoxe christenen komt dat nogal eens omdat ze de islam zien als antichristelijk.

„Maar dat zijn we niet. De islam staat juist veel dichter bij het christendom dan het seculiere gedachtegoed.”

Toch zegt de Bijbel dat wie Christus ontkent als Zoon van God, de antichrist is.

„Dat klopt, theologisch gezien is het een ander verhaal.”

En dan zien mensen ook nog eens hun land veranderen.

„Maar het is niet alleen hún land. De komst van de islam is onomkeerbaar. Ga liever de dialoog aan, zou ik zeggen. Een gesprek zoals dit, dat vind ik mooi. Waarom kan dat niet veel breder?”

Ziet u ooit een islamitische meerderheid ontstaan in Nederland?

„Ik heb geen glazen bol, maar ik zie wel dat de islamitische bevolkingsgroei bijna vier keer zo snel gaat dan de groei van niet-islamitisch Nederland. Ik zeg het nog een keer: dat is onomkeerbaar. Wees er niet bang voor, omarm het liever.”

Nog los van de antichristelijke inhoud zullen veel mensen dat nooit doen vanwege het geweld dat in naam van de islam wordt gepleegd.

„Excessen heb je in alle religies. Zelfmoordterroristen hebben de Koran niet aan hun kant. In de Hadith, de overleveringen van Mohammed, staat heel duidelijk dat je mensen niet zomaar mag doden.”

Toch vinden opmerkelijk veel islamitische geleerden dat de straf op afvalligheid alleen maar de dood kan zijn.

„Ja, die zijn er.”

Dat zeggen ze op grond van diezelfde Koran en op grond van dezelfde tradities van Mohammed.

„Ik ben geen schriftgeleerde, ik heb daar nog onvoldoende kennis van.”

U werd verwelkomd in Saudi-Arabië. U heeft er vast over nagedacht hoe het bijvoorbeeld komt dat daar geen kerken gebouwd mogen worden.

„Ik zie zulke dingen als politiek, niet als islamitisch. Maar ik ben er onvoldoende in thuis.”

U zegt bij dit soort kwesties regelmatig dat u het niet weet.

„Ik ben dan ook nog aan het leren. Ik heb een coach in de As-Soennahmoskee, die helpt me daar enorm bij. Ik weet in elk geval dat gebrek aan kennis vaak een oorzaak is van excessen binnen de islam.”

Sluit u uw ogen voor de donkere kanten van de islam?

„Ik zie geen donkere kanten in de islam. Kindermisbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk noem ik toch ook geen donkere kant van het christendom?”

Wat is voor u de essentie van uw nieuwe geloof?

„De saamhorigheid, het gezamenlijk proberen een betere wereld te realiseren. En dat gebeurt niet zweverig, maar op een pragmatische, nuchtere manier.”

Veel moslims zullen zeggen dat de essentie het paradijs is, of de totale onderwerping aan Allah.

„Dat is voor mij natuurlijk ook belangrijk. Ik hoop ook dat ik in het paradijs kom. Maar als het gaat over onderworpenheid aan Allah – dat vind ik zo…”

Zo wat?

„Het is zo…” Van Doorn zoekt naar woorden, vindt ze niet zo snel. Dan: „Ik weet niet of onderworpenheid wel het goede woord is.” Peinzend: „Misschien ook wel. Zelf zou ik liever zeggen dat ik ondergeschikt ben aan Allah.”

Op eerste kerstdag twitterde Van Doorn een gezellige familiefoto, vanuit Heemstede-Aerdenhout. De kaarsjes branden, wijn en bier staat op tafel. „Het is moeilijk zich te bevinden tussen twee geloven”, schreef een moslim als reactie.

Maar intussen ging de bejaarde moeder van Van Doorn ook al eens mee naar de moskee. Ze vond het „interessant” zegt het raadslid. „Mijn vriendin daarentegen wordt niet zo snel moslima. Ze is praktiserend katholiek.”

Samenwonen daarentegen is ook binnen de islam bedenkelijk, maar dat wordt opgelost, zegt Van Doorn met een glimlach. „We gaan trouwen. Binnen zes maanden.”

Kan dat, samenwonen met een christen?

„Dat ze praktiseert, is wel een vereiste. Maar verder zie ik niet zo heel veel verschil. Symbolen, rituelen, Bijbelse figuren, normen: ze komen in beide religies voor. Ik denk dat 80 of 90 procent hetzelfde is.”

Stel dat dat zo is, wat voor reden was er dan nog om voor de islam te kiezen?

„Omdat de islam net wat meer biedt.”

Wat is dat meer?

„Dat zit denk ik in de leidraad voor het dagelijks leven. De islam is duidelijk. Op bijna alle vragen is er een antwoord.”

Is die structuur wellicht ook een reden geweest om moslim te worden?

„Ik was tamelijk impulsief. Dan deed ik hier iets aan, dan sprong ik daar in. Met de islamitische structuur is mijn leven rustiger geworden, minder impulsief. Misschien had ik daar inderdaad behoefte aan, maar dat was dan onbewust.”

Opeens gelden voor u allemaal nieuwe regels. Lukt het u bijvoorbeeld om vijf keer per dag te bidden?

„Bijna altijd. ’s Ochtends verslaap ik me weleens; ik ben geen heilige. Andere dingen gaan heel makkelijk. Drinken en roken deed ik toch al niet.”

Kunt u kritiek uiten op regels die wellicht rigide op u overkomen?

„Niet op de islam. De islam is gewoon zo. Het zou heel arrogant zijn als ik nu de betweter zou uithangen.”

Is dit een keuze voor uw leven?

Het is even stil. „Dat kan ik niet zeggen. Dat is in de handen van Allah.” Hij lacht even, neemt dan voor het eerst zijn toevlucht tot islamitisch jargon. „Hopelijk blijf ik op het rechte pad, insjallah.”

Levensloop Arnoud van Doorn

Arnoud van Doorn groeide op in een chique wijk in Den Haag in een rooms-katholieke familie van ondernemers en bankiers. Hij was de oudste van vijf kinderen en ging vrijwel elke zondag met zijn vader naar de kerk. Als volwassene koos hij voor werk in de jeugdhulpverlening. Nog altijd is hij, als zzp’er, inzetbaar als gezinscoach.

Al van jongs af aan was Van Doorn politiek geëngageerd. Hij sloot zich aan bij de partij van Pim Fortuyn en later bij de PVV van Wilders. Voor die partij werd hij raadslid in Den Haag. Nu leidt hij met een collega-raadslid de islamitische Partij voor de Eenheid. Van Doorn woont samen met zijn vriendin. Ze hebben drie pleegkinderen.