De kogel is door de kerk. De Palestijnen hebben sinds donderdagavond de status van niet-lidstaat waarnemer bij de Verenigde Naties. De wereld heeft weer eens laten zien waar de werkelijke sympathie ligt. Maar dat was al wat langer geen geheim meer.
Ondanks pogingen van Israël en de Verenigde Staten om medestanders tegen de Palestijnse statusverhoging te vergaren, schaarde ruim twee derde van de wereld zich achter Abbas en de zijnen.
De internationale gemeenschap vergat gemakshalve dat diezelfde Palestijnen twee weken geleden vanuit de Gazastrook raketten op Israël afvuurden, in een kennelijke poging zo veel mogelijk burgerslachtoffers in de Joodse staat te maken.
De wereld zag waarschijnlijk ook niet de beelden waarop te zien was hoe feestende Palestijnen in de lucht schoten en ”Dood aan Israël” riepen. Of de wereld zag het wel – en zweeg. De vraag is wat erger is.
De Israëlische premier Netanyahu heeft bij herhaling verklaard dat hij op elk moment bereid is met de Palestijnse leider Abbas om de tafel te gaan zitten om over vrede te praten en door middel van onderhandelingen tot een oplossing van het conflict te komen.
Keer op keer werd dat aanbod afgewezen, met het terugkerende argument dat de Israëlelische staat eerst moet stoppen met het bouwen van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.
Het nederzettingenbeleid is juist een van de onderhandelingspunten. Het gaat daarom niet aan om juist die kwestie naar voren te halen en als voorwaarde voor het hervatten van het gesprek te stellen.
Als Abbas op het aanbod van Netanyahu was ingegaan, was die hele gang naar de Verenigde Naties niet nodig geweest.
De Palestijnen kozen echter voor eenzijdige stappen waarvan het maar de vraag is of die een oplossing ook maar een stap dichterbij brengen.
Rechtse politici in Israël dreigden al met het opzeggen van de Osloakkoorden. Nu zal het zo’n vaart niet direct lopen, maar de bereidheid van Israël om stappen te zetten in het vredesproces zal er niet groter op zijn geworden.
Uit de mond van Abbas hebben we de laatste tijd überhaupt nog weinig over vrede en een oplossing van het conflict gehoord.
Als hij een échte leider was geweest, had hij na de stemming in de Algemene Vergadering de hand naar Israël uitgestoken. Maar kennelijk beseft Abbas helemaal niet welke verantwoordelijkheden een Palestijnse staat (in wording) met zich meebrengt.
In plaats daarvan is Abbas van plan zo snel mogelijk de Gazastrook te bezoeken. Daar wil hij definitief vrede sluiten met Hamas, de terreurorganisatie die openlijk op de vernietiging van de staat Israël uit is. Dat laat zien waar de prioriteiten van de Palestijnse leider liggen.
Op zijn beurt hoeft Israël zich op korte termijn nog niet al te veel zorgen te maken.
De statusverhoging van de Palestijnen mag dan een belangrijke symbolische stap zijn, in de praktijk verandert er vooralsnog niets.
