Suhair al-Atassi draagt de Syrische vlag om haar schouders. Als toonbeeld van de liefde voor haar land en volk. Op uitnodiging van IKV Pax Christi is ze deze week in Nederland om haar verhaal over de Syrische revolutie te doen.

Zelf stond ze aan de wieg van de opstand, die vandaag precies een jaar geleden begon. „Op 15 maart 2011 organiseerden we een demonstratie in Damascus”, vertelt de Syrische in hartje Utrecht. „We vroegen het ministerie van Binnenlandse Zaken politieke gevangenen vrij te laten. Ik werd in elkaar geslagen en opgepakt.”

Ruim twee weken zat Atassi, telg uit een vooraanstaande Syrische familie, in de cel. Op 
4 april werd ze vrijgelaten, maar wel met de aankondiging dat ze haar vermeende wandaden binnenkort voor de rechter zou moeten verantwoorden.

Dat weerhield de Syrische activiste er niet van om met de protesten tegen het zittende regime door te gaan. Ze richtte her en der in het land comités op die zich op vreedzame wijze tegen de heersende machthebbers verzetten.

Op 25 april 2011 liet ze een verklaring uitgaan waarin president Bashar al-Assad van massamoord werd beschuldigd. De autoriteiten begonnen opnieuw jacht op haar te maken, zodat Atassi werd gedwongen onder te duiken. Ze vluchtte van adres naar adres. Op 23 november verliet ze Syrië en stak op clandestiene wijze de grens met Jordanië over. Vandaar reisde ze verder naar Parijs, waar ze sindsdien verblijft.

De vlucht uit Syrië herinnert ze zich als „een van de gevaarlijkste momenten in mijn leven.” „Op de weg naar Deraa wemelde het van de sluipschutters. Veel mensen hadden deze route al voor mij genomen en zijn omgekomen. Als door een wonder heb ik het gered.”

U zit nu in het buitenland. Hoe weet u –en weten wij– wat er precies in Syrië gebeurt? De verhalen zijn nogal tegenstrijdig.

„Het is natuurlijk in de eerste plaats een taak van de vrije pers om te melden wat er gaande is. Dat is op dit moment erg lastig. Onze lokale comités zijn onze belangrijkste bronnen van informatie. Zij weten precies wat er gebeurt en we onderhouden dan ook nauw contact.”

De opstand is nu een jaar onderweg. Hoe moet het verder?

„Wij blijven geloven in het concept van een vreedzame revolutie van het volk. Er wordt nu steeds gesproken over een strijd van de Syrische oppositie tegen het regime. Maar dat gaat voorbij aan het oorspronkelijke uitgangspunt van deze opstand. Het ging niet om politieke standpunten, maar om morele bezwaren tegen marteling, willekeur en het opsluiten van mensen zonder vorm van proces.”