Geen wonder. Na een week van moeizaam onderhandelen, met name met de VS-delegatie, verscheen er ineens een invloedrijk Amerikaans staatsburger op het toneel die vierkant achter het Kyotoklimaatverdrag staat. „Ik steun dat volledig”, zei hij.Tot dat moment hadden ambtenaren en ministers uit ruim 180 landen nog niet anders meegemaakt dan een hardnekkig weigerende groep Amerikaanse afgevaardigden; niet van plan ook maar één stap te zetten in de richting van enige steun voor het Kyotoprotocol: het klimaatverdrag dat industrielanden verplicht de uitstoot van broeikasgassen te beperken.

Er zijn niet zo veel landen die staan te trappelen om aan hun Kyotoverplichtingen te voldoen. Het protocol legt het verstoken van aardolie en steenkool aan banden en dat hindert economische vooruitgang, zo redeneren de meeste landen, de VS voorop.

Daarom verklaarde president Bush in 2001 het Kyotoakkoord dood en daarom was er ook dit keer op de VN-top maar moeizaam en slechts in de laatste nacht enige beweging in het VS-standpunt te krijgen. De machtigste industriestaat ter wereld laat zich de wet niet voorschrijven door een groep milieuvriendelijke landen.

Met dat standpunt oogstten de VS weliswaar slechts hoon van velen, maar dat heeft de delegatie liever dan kwade volksvertegenwoordigers thuis. Clinton kreeg vorige week de handen wel op elkaar door te beweren dat de VS makkelijk de doelstelling van Kyoto (is0(

(5 procent minder uitstoot van broeikasgassen in 2012 ten opzichte van de emissie in 1990) kunnen halen. Meer nog: de ex-president verwacht zelfs dat de VS die doelstelling ruimschoots kunnen halen en dat het ze bovendien meer geld op zal leveren dan het kost.

Het zou kunnen zijn dat Clintons bezoek uiteindelijk de VS zaterdagnacht over de streep trok. Echter: euforie past zeker niet bij die stap.

Op z’n zachtst gezegd was de komst van Clinton naar Montreal voor mensen met een goed geheugen absoluut mosterd na de maaltijd. Toen hij zelf president was, verzuimde Clinton naar de historische klimaattop in Kyoto te komen en liet hij vicepresident Al Gore daar met een slappe speech de kastanjes uit het vuur halen.

Clinton vergat vrijdag in Montreal waarschijnlijk ook even dat zijn delegatie destijds slechts met de grootst mogelijke moeite over de streep te trekken viel voor het Kyotoprotocol. Alleen voor de VS gingen de onderhandelaars toen een nacht door, van 10 op 11 december 1997, en het was aan de tactiek van toenmalig voorzitter Raoel Estrada te danken -en niet aan Al Gore of Clinton- dat de VS toch instemden met een Kyotoakkoord.

Verder is er zeker geen sprake van victorie nu de VS willen meedoen aan onderhandelingen. Ze onderschrijven daarmee beslist niet het Kyotoakkoord. Ze verklaren zich slechts bereid mee te praten op basis van een veel ouder VN-klimaatverdrag dat de basis was voor het Kyotoprotocol, maar geen enkele concrete afspraak bevat.

Ten slotte is ook niet te verwachten dat de VS ook maar in de buurt komen van de Kyotodoelstelling die andere westerse landen zich hebben opgelegd. Cijfers tonen aan dat de uitstoot van broeikasgassen in de VS in 2012 ruim 30 procent boven die van 1990 zal liggen. Als grootste vervuiler -er is geen ander land met zo veel uitstoot van broeikasgassen- hebben de VS nog een enorme klus te klaren.

Als ze dat lukt, voorkomt dat wellicht een VN-klimaattop op een vlot - waar dan ook.