Een bak met water en bloemblaadjes staat klaar. Het beeldje ernaast is er al mee bedekt. Anderen hebben de uitnodiging aangenomen en hun gebed tot dit houtsnijwerk uitgesproken. De vraag verrast me. Meestal wordt dit niet aan buitenlanders gevraagd.

Terwijl mogelijke reacties door mijn gedachten buitelen, verdwijnt daarmee mijn taalvaardigheid om een goed antwoord te kunnen formuleren. Het lukt me nog net om „Nee, dank je” uit te brengen. Dat geeft bevreemde gezichten. Het raakt me. Ik had zoveel meer willen zeggen, uit willen leggen, maar om een of andere reden lukt het nu niet…

Geestenwereld

Ondertussen gaan de festiviteiten rondom de jaarwisseling door. Op verschillende plaatsen dreunt de bas tot diep in de nacht. Ook de karaokeset krijgt nauwelijks pauze. Overdag is er tijd voor een bezoek aan de tempel. Families komen samen en kinderen vragen hun ouders om vergeving voor hun slechte daden van het afgelopen jaar. Rituelen worden uitgevoerd, met als doel de balans met de geestenwereld te herstellen.

De activiteiten rond boeddhistische hoogtijdagen lijken de hele samenleving in beslag te nemen. De werkelijkheid is anders. In de stilte gaat ons werk door. Zo ontmoeten we ver buiten de stad onverwachts een groep kinderen, die vol enthousiasme gedag komt zeggen. Een week later blijkt hun (pleeg)moeder bij onze collega’s aan de keukentafel te zitten. Een van de dingen die ze meeneemt naar haar dorp is een kersvers paaslied, vertaald in haar eigen taal. Klaar om gezongen te worden!

Blij besef ik dat een paar dorpen verderop een grote groep kinderen zingt dat Jezus leeft

Levensvorst

Het leert me om de stilte meer te waarderen. De dagen van Goede Vrijdag en Pasen volgen hier kort na de jaarwisseling. Die staan niet op de kalender van het land. Toch klinkt ook hier in de kerk op Paasmorgen de eeuwenoude groet: ”De Heere is waarlijk opgestaan!”

Terwijl we zingen over de opgestane Levensvorst, dwalen mijn gedachten af naar de achterliggende dagen. De dingen lopen vaak anders dan gedacht, maar niet buiten Gods plannen om. Het gesprek in het winkelcentrum wilde niet lukken. Misschien komt het nog…

Blijdschap vervult me als ik besef dat een paar dorpen verderop een grote groep kinderen zingt dat Jezus leeft. Voor het eerst in hun eigen taal.

Johan is, samen met zijn vrouw Anne en hun kinderen, uitgezonden door een hersteld hervormde gemeente naar Zuidoost-Azië. Zij werken daar voor Wycliffe Bijbelvertalers aan een vertaling van de Bijbel. Om veiligheidsredenen zijn hun namen gefingeerd.