In 1985 was het Plaza Hotel in New York de plaats van handeling voor dit belangrijke moment in de internationale monetaire geschiedenis. Dit keer zou die plek het resort Mar-a-Lago van president Trump zijn. En net als in 1985 is de inzet het laten dalen van de koers van de dollar met behoud van zijn internationale status.

De Verenigde Staten staan voor een uitdaging. Het hebben van de belangrijkste munteenheid van de wereld is buitengewoon aantrekkelijk, maar heeft ook een prijs. Om de machtspositie te stabiliseren moet er jaarlijks veel nieuwe schuld worden gemaakt (door middel van staatsobligaties). Hierdoor lenen de VS per saldo geld en dient er een begrotingstekort te zijn.

Gevolg is dat er jaarlijks meer dollars van de VS naar de rest van de wereld gaan dan andersom. Dit resulteert in een tekort op de handelsbalans. De Belgisch-Amerikaanse econoom Robert Triffin wees er in 1960 al op dat de combinatie van het hebben van een begrotingstekort én een tekort op de handelsbalans op termijn onhoudbaar zal blijken te zijn.

Gevolg is dat er jaarlijks meer dollars van de VS naar de rest van de wereld gaan dan andersom

Nu het begrotingstekort van de VS toeneemt, rijzen er vragen. Hoe kan Trump de export en economie een impuls geven met een (te) dure dollar? Hoe kunnen de VS de concurrentie aangaan met een steeds sterker opkomend China bij een structureel handelstekort?

Ideeën over een Mar-a-Lago-akkoord bieden een inkijkje in de manier waarop de VS deze uitdagingen te lijf kunnen gaan. Het idee, uitgewerkt door econoom Stephen Miran, is om landen eeuwigdurende staatsleningen aan de VS aan te laten houden. Er hoeft dan door de VS geen nieuwe schuld meer uitgegeven te worden. De rente op die leningen willen de VS gaan inhouden als ‘belasting’. Dit klinkt niet als een heel aantrekkelijke propositie. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat landen hier vrijwillig aan zullen meedoen.

Dit moet Miran ook bedacht hebben. Het aanbod van de VS wordt dat ‘partners’ minder importheffingen opgelegd krijgen én daarnaast militaire bescherming genieten. In dat licht is het huidige beleid van de VS beter verklaarbaar. Eerst veel importheffingen opleggen en militaire ondersteuning afbouwen, om die twee zaken daarna bij een deal te herstellen.

Het beoogde resultaat: de Amerikaanse export en economie leven op, de dollar behoudt zijn status als belangrijkste munteenheid en de Amerikaanse schuldenlast wordt beter hanteerbaar. Dat laatste door de dalende rentelasten en minder aflossingslasten in de voorzienbare toekomst. Ook gaan landen de VS betalen voor hun veiligheid, middels de ingehouden rente op de eeuwigdurende obligaties.

O ja, Stephen Miran is onlangs voorgedragen als belangrijkste economische adviseur van president Trump.

De auteur is hoofd Investment Sales NL bij ABN AMRO Mees-Pierson.