Ex-gedetineerde brengt hoop in Indonesische cel; „Ik weet wat het is om gevangen te zitten”
In overvolle gevangenissen in Indonesië komt hij veel wanhoop tegen. Juist daar wil ex-gedetineerde Wilfred Kols (54) met zijn Stichting Mission Prison een boodschap van hoop brengen.
Hij is er nog beduusd van. Tijdens zijn bezoek aan Indonesië eerder deze maand werd Kols uitgenodigd in „het hart van de regering” in Jakarta. „Daar zaten veertig tot vijftig moslims –hoge ambtenaren en ministers– op mij te wachten.” Kols kreeg alle ruimte om hun te vertellen over het werk dat hij vanuit zijn christelijke Stichting Mission Prison onder gedetineerden doet.
„Nadat ik mijn verhaal had verteld, zei de minister van Justitie tegen mij: „Als wij iets geven, verwachten we vaak iets terug. Maar jij schenkt zonder iets terug te verlangen. Daarin erkennen we dat de hand van God met jou is.” Toen ik dat hoorde, kon ik mijn emoties niet bedwingen.”
De minister liet Kols weten dat de Indonesische regering Stichting Mission Prison officieel erkent. „Dat was een historisch moment. Ik krijg een werkvergunning en werkvisum, mag in Indonesië een kantoor openen en heb vrije toegang tot alle ongeveer 520 gevangenissen in het land.”
Overvallen
Op jonge leeftijd raakte Kols, kind van Molukse ouders, verslaafd aan cocaïne en pleegde hij gewapende overvallen. Zes jaar lang zat hij daarvoor achter de tralies. In de gevangenis in Doetinchem las hij het boek ”Ik zal nooit meer huilen” van Nicky Cruz, een voormalige Amerikaanse bendeleider die evangelist was geworden. Kols ging de Bijbel lezen, werd geraakt door het Evangelie en maakte een ommekeer mee, beschrijft hij in zijn in 2019 verschenen autobiografie ”Stem van duisternis, stem van licht”.
In de gevangenis werd Kols bepaald bij Lukas 4:18-19, waarin het onder meer gaat over verkondigen van het Evangelie aan armen en het prediken van vrijlating aan gevangenen. „Die woorden schreef ik op m’n kastdeur en bewaarde ik in m’n hart.” In 2016 richtte hij Stichting Mission Prison op, die zich bezighoudt met zendingswerk in binnen- en buitenland.
„In 2016 kreeg ik het ook op mijn hart om naar Indonesië te gaan”, vertelt Kols. Via een organisatie in dat land bezocht hij twee weken lang gevangenissen in Bandung en Jakarta en op Ambon. „Op de avond voordat ik zou teruggaan naar Nederland, werd ik uitgenodigd door de directeur-generaal van het gevangeniswezen. Ik vertelde hem dat ik zelf in de gevangenis had gezeten en hoe ik tot geloof was gekomen. Hij zei: Jij bent voor ons een rolmodel.”
Sindsdien reist Kols –getrouwd en vader van drie kinderen– jaarlijks een of twee keer vanuit zijn woonplaats Culemborg naar Indonesië om gevangenen te bezoeken, tegenwoordig vanuit zijn eigen stichting.
Hoe is de situatie in gevangenissen in Indonesië?
„De gevangenissen zijn overvol. Tijdens mijn laatste reis bezocht ik een detentiecentrum voor 1400 personen, maar er zaten er 2800. Ze zitten met tig mensen in één ruimte, met bedden en hangmatjes boven elkaar. De hygiënische omstandigheden zijn slecht en er is veel armoede. Wie weinig geld heeft kan weinig eten kopen. Mensen lijden honger en moeten letterlijk zien te overleven. Ik kwam ook veel wanhoop tegen.
Ongeveer 70 tot 80 procent van de gevangenen zit vast voor drugsgerelateerde zaken. Velen zijn al jong geronseld om drugs te smokkelen of te verhandelen en te gebruiken. Maar ik ontmoette ook opa’s en oma’s die na hun pensioen zijn opgepakt vanwege corruptie in het verleden. Sommigen kwamen gezond binnen, maar kregen in de gevangenis een hersenbloeding of -infarct.”
Wat kunt u voor de gevangenen betekenen?
„Ik ben een van hen, spreek hun taal, ken hun cultuur en weet wat het is om in de gevangenis te zitten. Door mijn eigen verhaal te vertellen, geef ik gevangenen hoop, want wat God in mijn leven heeft gedaan, kan Hij ook in hun levens doen. Ook deel ik levensmiddelen, sportartikelen en muziekinstrumenten uit. Uiteindelijk kreeg ik ook toestemming om Bijbels weg te geven. En sinds vorig jaar heb ik 3500 exemplaren uitgedeeld van mijn boek, dat in het Indonesisch is vertaald.
Naast de ontmoeting met gevangenen geef ik seminars voor medewerkers en heb ik gesprekken met directeuren. Daarbij vraag ik bijvoorbeeld aandacht voor de hygiëne in de gevangenissen en een plan voor resocialisatie en herstel, maar benadruk ik vooral dat ze gevangenen als mens moeten zien en niet als nummer.”
Hoe reageren gedetineerden op uw verhaal?
„Als ik mijn verhaal vertel, beginnen ze vaak te huilen. Na afloop van de groepsbijeenkomsten willen velen mij individueel spreken. Tijdens mijn laatste reis heb ik voor 2000 mensen persoonlijk gebeden. Ik geef ze een gesigneerd boek mee met een persoonlijke boodschap erin. Aan het eind omhels ik hen, want ik weet dat velen nooit liefde hebben ervaren.”
Wat betekent de officiële erkenning van uw stichting voor het werk dat u in Indonesië doet?
„Er gaan nu veel meer deuren open om de boodschap van hoop en redding door het geloof in Jezus Christus aan gevangenen te vertellen. Dat betekent dat ik zelf wat vaker naar Indonesië toe zal gaan. Op Ambon zijn vijftien mensen die voor mijn stichting werken en in Jakarta vijf. Op Sumatra ben ik bezig een team op te richten en te trainen. Zo kan het werk zich verder uitbreiden. We zullen zien hoe God ons daarin wil leiden.”
