Bezoek aan Nederland
Door een bijzondere samenloop van omstandigheden kon ons gezin spontaan naar Nederland reizen. Ik zag er enorm naar uit om tijd met vrienden en familie door te brengen, maar Israël verlaten voelde onwennig. Zou het lukken de focus te verleggen? Zouden we als Israëlische familie op niet-Israëlisch grondgebied onvriendelijk bejegend worden?
Kort na aankomst bij mijn ouders –waar we verblijven– rennen de kinderen naar buiten om met de buurkinderen te spelen. Een veelkleurig gezelschap schaart zich om mijn jongens. „Een buurmeisje vroeg me of we bij ons veel bommen horen”, zegt mijn oudste als hij zijn ervaringen komt rapporteren. „Ik heb gezegd dat het eerst best erg was, maar nu minder en ook dat het een beetje klinkt als vuurwerk.” Andere buurkinderen vertellen dat ze op koor liedjes over Jeruzalem zingen, en weer anderen willen vooral weten of kinderen in Israël ook huisdieren hebben.
Tijdens onze vakantie worden we geconfronteerd met een enkele politiekgekleurde opmerking, maar interesse in ons persoonlijk welbevinden voert de boventoon. Her en der zien we Palestijnse vlaggen en graffitileuzen en -stickers. Als we in de Drenthestraat in Alphen aan de Rijn de eerste Israëlische vlag en een foto-overzicht van de gijzelaars zien, gaan de jongens uit hun dak: „Kijk, deze mensen houden van Israël!”, roepen ze enthousiast.
De verkoopster in een schoenenwinkel vraagt of het ook weleens winter wordt in Israël en wenst ons het beste en vrede. Een medewerker van de plaatselijke Albert Heijn vertelt dat hij mijn dagboekstukjes leest. In een telefoongesprek met hun vrienden in Israël vertellen de jongens naderhand trots dat „zelfs de bakker mama’s stukjes kent”. Buren en kennissen delen dat ze voor ons bidden.
Op een lokale christelijke basisschool mogen de jongens iets delen over het leven in Israël. De schoolkinderen stellen intelligente en geïnteresseerde vragen en zijn zichtbaar aangedaan als de jongens vertellen over de oorlog. Door een jongetje uit groep 3/4 worden onze kinderen direct tot vrienden gedoopt en een jongen uit groep 7/8 verklaart dat het de meest leerzame presentatie was die hij ooit heeft gehoord.
Als we een aantal dagen later weer in het vliegtuig terug naar huis zitten, voelen we ons dankbaar en voldaan. De tijd met familie, de verminderde alertheid en de bemoedigende ontmoetingen hebben onze batterijen op doen laden en ons perspectief verbreed. Het was goed om te komen, besluiten we eensgezind.
Onze correspondent in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 94.
