Het is weer dry january, de maand waarin wereldwijd veel mensen 31 dagen lang geen alcohol proberen te drinken. Blijkbaar is dat voor hen een grote uitdaging. Ik kan me daar niet zo veel bij voorstellen. Ik heb weinig met alcohol en sta dus bijna het hele jaar droog. Maar ik lijk daarin echt een uitzondering te zijn.

Misschien heeft het met mijn bubbel te maken: vrienden van rond de vijftig, gestudeerd, kerkelijk, overwegend wit. In die groep is alcohol in ieder geval breed geaccepteerd. Wijn vooral. Want bij bier lijkt alcoholvrij inmiddels helemaal in. Op bijna elke verjaardag kun je uit heel wat soorten 0.0 kiezen.

Bij wijn is dat anders. „Wil je wit, rood of rosé?” Dat zijn de opties. Een beetje kenner ziet dat natuurlijk heel anders. Er bestaan verschillende druivensoorten met elk een eigen suiker- en bittergehalte en afdronk. (Zeg ik dat zo goed?) Je kunt de hoeveelheid glucose bepalen door rondjes met je glas te draaien. Geloof ik. En daarna moet je een klein slokje nemen, heel diep zuchten en het dan weer uitspugen of zo.

Ik vroeg ooit voor mijn verjaardag een boekje over wijn, om iets meer beslagen ten ijs te komen in dit soort situaties. Het was een boekje voor beginners, voor dummy’s dus. Het staat nog altijd in mijn kast, maar ik heb het nooit uitgelezen. Blijkbaar interesseert het onderwerp me toch te weinig om me er echt in te gaan verdiepen. En ik vind wijn gewoon niet zo lekker. Dat mag, toch?

Even voor de duidelijkheid: dit is geen column om anderen de les te lezen. Of om te laten zien hoe goed ik ben. Met een wijntje zo nu en dan is natuurlijk niks mis. De Heere Jezus Zelf dronk tenslotte ook wijn. Misschien ben ik gewoon heel saai. Maar wat ik als niet-drinker om mij heen zie gebeuren, kan wellicht een spiegel zijn. Dat ook in onze kring dingen gewoon gevonden worden die misschien wel helemaal niet zo gewoon zijn.

En wat is er eigenlijk mis met een lekker glas water?

Blijkbaar moet je een reden hebben om niet te drinken