„Van jongs af aan heb ik een passie voor oude gebouwen en historische ambachten. Als ik bijvoorbeeld het Rijksmuseum bezocht, keek ik niet alleen naar de schilderijen, maar ook naar de architectuur van het gebouw en de details van de meubels. Toch had ik vroeger nooit kunnen denken dat ik een eigen meubelmakerij zou hebben en mijn creativiteit in mijn beroep zou verwerken.

Toen ik op de middelbare school een studie moest kiezen, vond ik dat behoorlijk lastig. Gym en tekenen waren mijn favoriete vakken, maar ze leken me niet serieus genoeg voor een vervolgstudie. Talen trokken me ook, dus koos ik voor Engels aan de Rijksuniversiteit Groningen. De opleiding was interessant, vooral taalkunde, taalverwerving en fonetiek (klankleer, LdH) boeiden me enorm.

Tijdens mijn studie vroeg een van mijn oud-docenten of ik het vak Engels wilde geven op mijn oude middelbare school. Dat leek me wel wat en ik begon er enthousiast aan. Maar al snel dacht ik: oei, ik weet niet of dit werk wel bij me past. Er ging ieder lesuur zo veel tijd zitten in klasmanagement dat er, naar mijn idee, veel te weinig tijd overbleef om het vak Engels goed te geven.”

Orgelbouw

„In 2009 trouwde ik met mijn man Leen en vestigden we ons in Papendrecht. Ik ging aan de slag als docent op het Wartburg College en maakte daarna de overstap naar het volwassenenonderwijs. Daar gaf ik trainingen aan mensen die hun Engels wilden verbeteren. Daarnaast werkte ik bij Driestar educatief en hielp ik basisschoolleerkrachten het vak Engels te integreren in hun lesprogramma.

Toen onze jongste dochter werd geboren –we hebben vier meiden– begon ik mijn werk anders te bekijken. Het lesgeven in de avond viel moeilijk te combineren met ons gezin. Ook ervaarde ik steeds minder voldoening in mijn werk en miste ik ruimte voor creativiteit. Ik teken en schilder bijvoorbeeld graag, maar door de drukte van werk en gezin kwam daar weinig van terecht.

Tegelijkertijd vond ik het lastig om te bepalen wat ik dan wél moest doen. Ik dacht aan orgelbouw en bezocht een orgelbouwer in Wijk en Aalburg. Orgelbouw is een geweldig vak, maar hij vertelde me dat het jaren duurt om het goed onder de knie te krijgen, en die gelegenheid had ik niet. Restauratiewerk trok me ook, maar toch leek het met me het mooist om zelf nieuwe dingen te ontwerpen en te maken.

„Het vakmanschap –of in mijn geval: vakvrouwschap– geeft me veel voldoening” - Marleen de Bruyne, meubelmaker

In 2022 besloot ik daarom te starten met de mbo-vakopleiding aan het HMC-Next in Rotterdam. De opleiding begon heel ambachtelijk, met werken met de hand. Later leerden we houtbewerkingsmachines te gebruiken. Zo bouwde ik mijn vaardigheden uit.

Inmiddels heb ik sinds dit jaar mijn eigen werkplaats in Papendrecht en ben ik een bedrijf gestart: Marly Brown Meubelmakerij. Ik geniet ervan in mijn werkplaats mijn creativiteit in te zetten. Meubelmaker zijn vraagt aandacht, rust en liefde voor het ambacht. Dat vakmanschap –of in mijn geval: vakvrouwschap– geeft me veel voldoening.”

Hilarisch

„Mijn omgeving reageerde verrast toen ik weer ging studeren. „Tsjonge, dat je daar nog aan begint”, hoorde ik bijvoorbeeld. Als vrouw word je daarnaast niet zo snel geassocieerd met dit vak. Dat levert overigens weleens hilarische situaties op. „Joh Marleen, ik wist niet dat je man dit werk deed”, hoor ik bijvoorbeeld als ik in de werkplaats loop en er iemand uit het dorp over het bedrijventerrein fietst. Dan druk ik die persoon natuurlijk snel op het hart dat dit míjn werkplaats is.

De start van mijn eigen bedrijfje in de meubelmakerij heeft mij rust gebracht. Voorheen was ik altijd druk. Alles moest gehaast, zowel thuis als op het werk. Nu kan ik mijn creativiteit weer inzetten. Dat geeft me energie.

Soms spookt het weleens door mijn hoofd: had ik na het vwo niet beter een andere opleiding kunnen doen? Maar tegelijkertijd loopt het leven zoals het loopt. En al je ervaringen vormen je. Eerlijk gezegd had ik de overstap vanuit het onderwijs naar een eigen bedrijf eerder ook niet kúnnen maken. Je kunt niet op elk moment zeggen: Ik ga een studie doen. Daar moet bijvoorbeeld ook tijd en financieel ruimte voor zijn. Pas toen onze jongste naar school ging, kreeg ik meer gelegenheid om het roer om te gooien.”

Precisie

„Voor sommige mensen lijkt de switch van een beroep met je hoofd naar een beroep met je handen een stap terug. Maar ik zie dat helemaal niet zo. Het vakwerk, de precisie en gewoon een heel mooie kast of stoel maken vind ik echt een gave uitdaging. En ook interessant, je bent in een werkplaats voordurend oplossingsgericht aan het denken.

„Ambachtelijk werk verdwijnt steeds meer uit onze samenleving; dat vind ik een groot verlies” - Marleen de Bruyne, meubelmaker

Ik heb de indruk dat ambachtelijk werk steeds meer uit onze samenleving verdwijnt. Het moet allemaal sneller, goedkoper, strakker. Dat vind ik een groot verlies. Het is bijzonder om met je handen iets blijvends te maken. Een mooi meubelstuk dat met toewijding en liefde vervaardigd is, is uniek.”