„Op de havo koos ik voor de studie verpleegkunde. Ik wilde graag mensen helpen en dacht dat ik vooral een doener was. Daardoor had ik het idee dat social work niks voor mij zou zijn. Tijdens een ziekenhuisstage ontdekte ik echter dat korte, puur verpleegtechnische contacten helemaal niet bij mij passen. Ik houd veel meer van gesprekken waarbij je de diepte in gaat. Daarom volgde ik naast hbo-v ook een opleiding voor praktijkondersteuner somatiek (POH).

Na mijn studie ging ik aan de slag in een huisartsenpraktijk als praktijkondersteuner ouderenzorg. Ik begon ook in een verpleeghuis als praktijkverpleegkundige, maar dat beviel niet. Ook merkte ik dat ik medische informatie vaak opnieuw moest opzoeken, hoewel ik het echt interessant vind. Terwijl ik kennis op psychosociaal gebied opzuig. Dat blijft ook echt hangen.”

Rouwen

„In 2020 overleed ons eerste kindje na een zwangerschap van ongeveer achtenhalve week. Tweeënhalve centimeter was Samuël – met alles erop en eraan, tot teentjes en een neusje aan toe. Op 4 juli hebben mijn man Maurits en ik ons kindje begraven op de Elspeter heide.

„Voor mijn gevoel lag ik mentaal in het graf bij Samuël” - Hannah Willemsen, stilgeboortebegeleider

Door de miskraam zakte de grond onder mijn bestaan weg. Ik rouwde om een kind dat ik nooit zou leren kennen. Toch duurde het even voor ik besefte dát ik aan het rouwen was. Je hoort zo vaak dat vrouwen één of twee dagen moeite hebben met het verlies en dan hun werk weer oppakken. Maar voor mijn gevoel lag ik mentaal in het graf bij Samuël. Ik bad: „Jezus, kom terug!” Dat is de enige oplossing.

De psychische last kostte me bakken energie. Ik liep voetje voor voetje, had nare dromen over baby’s die overlijden en een enorme angst om weer zwanger te worden. Tegelijk vroeg ik me af: hoe kan het dat dit mij zo veel doet? Re-integreren op het werk lukte niet. De huisarts verwees me naar een psycholoog.”

Loopbaancoach

„Therapie hielp me om met een minder emotionele lading naar het verlies te kijken en weer perspectief te vinden. Het traject bij de psycholoog was voor mij ook de aanzet om langs een loopbaancoach te gaan. Die concludeerde dat werk als zzp-coach en trainer goed bij mijn persoonlijkheid zou passen.

Zelf miste ik iemand die naast specifieke expertise over rouw na een miskraam mijn lijden in Bijbels perspectief kon plaatsen. Die leemte bracht mij op het idee zelf iets te gaan aanbieden. Een christelijke miskraamcoach bestond toen nog niet – inmiddels weet ik dat twee andere christenvrouwen hier een paar jaar geleden ook mee begonnen.

Ik volgde opleidingen bij Miskraambegeleiding Nederland en de Babyverlies Academie, die zich richt op later verlies in de zwangerschap. Behalve dat mensen met mij als christelijke coach over geloofsvragen kunnen praten, heb ik ook onderdelen van het traject aangepast. Zo praat ik niet over kinderen als sterretjes, vlindertjes en engeltjes en blijf ik ver van de suggestie dat je kindje na het overlijden nog met je zou kunnen communiceren. Ik benadruk wel het belang van het omarmen van je moedergevoel als geschenk van God. Voor de Schepper is een ongeboren kind waardevol. Daar mag je dus ook over rouwen. In Jesaja 49 illustreert God de liefde voor Zijn volk zelfs met het beeld van een moeder die het kind van haar schoot niet kan vergeten.

Ja, ik ben emotioneel betrokken bij mijn werk. De verhalen van pijn en verlies kunnen me raken. En dat vind ik oké. Tegelijk merk ik dat ik bij cliënten op afstand sta. Ik lig er nooit wakker van. Dan zou ik dit werk niet kunnen doen.

Ik zie Gods leiding in de weg die ik ben gegaan. Toch denk ik niet per se dat wij ons kindje moesten verliezen omdat er een christelijke stilgeboortebegeleider nodig was in Nederland. Misschien heeft het overlijden van Samuël wel als grootste doel dat Hij nu God mag grootmaken in de hemel.

„Grootste verandering in mijn carrière was moeder worden” - Hannah Willemsen, stilgeboortebegeleider

De grootste ‘carrièreswitch’ na het verlies van Samuël was niet zozeer dat ik stilgeboortebegeleider werd, maar moeder was geworden. Mijn eerste roeping is nu voor onze dochters Victoria (3) en Christianna (1) zorgen. Het grootste deel van de dag ben ik bezig met broodjes smeren, luiers verschonen en kindjes vermaken en in slaap sussen. Na vijfenhalf jaar heb ik onlangs ontslag genomen als POH. Nu focus ik me op ons gezin en werk ik daarnaast zo’n tien tot twaalf uur voor mijn praktijk, Stilgeboortebegeleiding Veluwe.

Wat mij daarbij motiveert, is het effect van het traject. Pas had ik een nagesprek met een vrouw die al tien jaar rusteloos op zoek was naar de persoon die ze was vóórdat ze meerdere stilgeboortes meemaakte. Ze vertelde dat ze nu meer kan accepteren dat ze veranderd is door het verlies. Zó bijzonder om te zien hoe iemand zichzelf leert omarmen en met het verlies leert omgaan!”