Al tijdens de zwangerschap voelt Eline dat er iets mis is. „In mijn borst zat een verharding. Toen had ik al mijn twijfels over wat het kon zijn.” Ze deelt haar zorg met de verloskundige, maar die ziet het aan voor een melkklier. Ook na de geboorte van Leah ondernemen artsen nog geen actie, omdat ze een verband zien met de borstvoeding die Eline geeft. Als haar borst maar blijft lekken, zet Eline door en krijgt ze een afspraak in het ziekenhuis. Daar blijkt na een paar onderzoeken dat Eline zogenaamde triple negatieve borstkanker heeft: een agressieve variant die in haar familie voorkomt.

Haar wereld staat op zijn kop. Direct moeten chemo’s worden gestart. Omdat het voor het jonge gezin te zwaar is om op zichzelf te zijn aangewezen, logeren ze vijf maanden bij Elines ouders in Renswoude. In plaats van moeder van haar dochter te kunnen zijn, wordt Eline nu zelf verzorgd door haar moeder. „Dat vond ik heel lastig. Ik wilde moeder zijn, maar ik kon niks. Ik was alleen patiënt. Ik kon niemand zijn.”

Wonderwel geneest ze en inmiddels is ze schoon. De kanker kan terugkomen, maar daar probeert Eline zich niet mee bezig te houden. „Ik leef in het moment en probeer me geen zorgen te maken voor de dag van morgen.”