„Gisteravond mocht ik voorgaan in de stad Eemnes, op de grens van de provincies Utrecht en Noord-Holland. Het is een plek waarin ik inmiddels al een aantal jaren regelmatig preek. Het is een plek met dubbele gevoelens. Enerzijds is het fijn om er te zijn. Het contact met de koster en de kerkenraad is fijn, mooie gesprekken voor en na de dienst. En tijdens de dienst merk je betrokkenheid van de gemeente op Gods Woord.

Daar zit tegelijk ook het dubbele van de gevoelens. Vanaf het moment dat je Eemnes binnenrijdt, is het namelijk een behoorlijk eind voordat je bij de kerk aankomt. Je komt langs kerkgebouwen die niet meer als kerk gebruikt worden. Langs tal van huizen waar het licht brandt, maar waar de deur dichtblijft. Auto’s rijden, maar niet naar de kerk. En in de verte doemt de toren op van het kerkgebouw waar ik moet zijn, en hoe dichterbij je komt, hoe groter de kerk eruit ziet. Ook vanbinnen is het een groot, oud en ruim kerkgebouw waar een paar honderd man past en dan nog veel lege ruimte is. Echt zo’n eeuwenoud groots kerkgebouw. Maar in de avonddienst zijn er zo’n twintig mensen aanwezig, inclusief de kerkenraad.

Er zijn weinig plekken waar elke keer dat ik er kom de secularisatie me zo hard treft als daar. Zo’n grote plek, zo veel mensen in de stad, zo’n grote kerk, maar nog maar zo weinig mensen die opkomen. Het valt in het niet in dat immense gebouw. In de ochtenddienst zijn er een paar tiental mensen meer, maar niet meer dan dat. De kerkverlating is daar zo tastbaar. Duizenden hebben geen boodschap meer aan dé Boodschap. Het kan me zomaar mismoedig maken. Heere, waar gaat het toch heen met Uw kerk? Hoe kan het dat het zo klein geworden is? Ja, dan ben ik ook extra dankbaar voor uw en ook zeker voor jouw trouwe kerkgang, zondag aan zondag. Dankbaar voor hoe we elkaar mogen ontmoeten onder het Woord. Het is iets kostbaars wat we mogen koesteren als een geschenk van God, want in onze tijd is het zeker niet gewoon meer. Het raakt me als ik daar in Eemnes op die hoge kansel sta en tegelijk verwonder ik me dan over Gods goedheid. Hij zegt immers: „Want waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden” (Mattheüs 18:20). Wij denken misschien toch stiekem wel: waar twee- of driehonderd in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden. Of daar ben Ik vooral in hun midden. Maar zo is God niet. Hij zoekt net zo hard de eenling op als het honderdtal. En als de Heere Jezus een samenkomst van twee of drie al niet veracht, maar met Zijn aanwezigheid vereert, hoe vrijmoedig mag ik dan die goede God verkondigen, ook al is de gemeente zo klein als daar. Als Hij Zijn handen niet van een kleine gemeente aftrekt, wie ben ik dan om dat wel van Hem te denken? Hij wil bemoeienis met hen hebben (en met ons). En daarom ben ik toch ook steeds weer dankbaar als ik in Eemnes op de kansel mag staan, want Hij laat niet los wat Zijn hand begon.”
Ds. A.M. van Mourik, predikant van de hervormde gemeente in Emst, in de Veluwse Kerkbode (weekblad voor hervormde gemeenten op de Veluwe).