Sabbat, 7 oktober 2023. Onnoemelijk wreed werd de rust verstoord. Israël waande zich veilig maar Hamas sloeg meedogenloos toe. Het lont in een kruitvat waaierde inmiddels uit tot een ”ring van vuur”. Israël wordt nu van zes, zeven kanten tegelijk aangevallen. Vrede in het Midden-Oosten lijkt verder weg dan ooit.
De wereld reageerde onthutst op de niets ontziende slachtpartij van 7 oktober. Niemand had voorzien dat de verdedigingslinie van Israël zo gemakkelijk te doorbreken was. De sympathie voor Israël was van korte duur. Twee weken later was het beeld gekanteld, nadat de Palestijnse Autoriteit –lees: Hamas– Israël beschuldigde van een raketaanval op een ziekenhuis, met 500 doden als gevolg. Westerse media namen het bericht klakkeloos over. Vanaf dat moment was Israël de agressor en waren de Gazanen het slachtoffer. Een paar uur later bleek al dat de ontploffing veroorzaakt was door een Hamasraket, maar de beeldvorming was niet meer te herstellen.
Dat is typerend voor het hele verloop van het Gazaconflict. Het is verschrikkelijk dat er, ondanks zorgvuldig handelen van Israël, zoveel onschuldige burgers en kinderen gevallen zijn in Gaza. Maar voor een juist oordeel daarover moeten we weer terug naar 7 oktober: deze burgers zijn slachtoffer van het Hamasregime dat hen inzet als menselijk schild terwijl de buitenlandse steun verdwijnt in de aanleg van tunnels en de aankoop van wapens. Het doel van Hamas is onveranderd: Israël van de kaart vegen.
Diezelfde drijfveer hebben ook de andere vijanden die een ”ring van vuur” vormen om Israël heen. Eén voor één richtten ze hun pijlen op Israël, met als voorlopig sluitstuk het verschrikkelijke bombardement vanuit aanstichter Iran. Dat was allerminst een verrassing. Vier maanden geleden zei de voormalige minister van Defensie Liberman al dat Iran een vernietigingsplan ontwikkelt dat binnen twee jaar een holocaust moet veroorzaken in Israël.
Met andere woorden: 7/10 staat niet op zichzelf, maar was fase 1 van een gecoördineerde aanval, die weer stond in een lange rij van vijandelijkheden. Israël verkeert al sinds 1948 in een staat van permanente paraatheid tegen dreigingen. De impact ervan kan moeilijk overschat worden. Naast het directe geweld, de voortdurende angst en het geknakte vertrouwen in het veiligheidssysteem zijn er de ontwrichting van het gezinsleven –vaders zijn in het leger– en de economie –het toerisme is ingestort– en de interne vluchtelingenstroom.
Hoe houden mensen dat vol? Een Palestijnse predikant uit Bethlehem zei deze week tegen het Reformatorisch Dagblad dat hij in moeilijke tijden Psalm 23 bidt, omdat Israël nu door het dal van de schaduw van de dood gaat. „De Heere is mijn Herder, voor wie zou ik vrezen?” Dat is het goede adres. Veiligheid en vrede is voor jood, christen en moslim alleen te vinden bij de Vredevorst uit Bethlehem.
