„God openbaart Zijn majesteit óók in het ”onweer”. Een benaming tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is het een wonderlijke benaming. Letterlijk staat er dat het ”geen” weer is (on- is immers niet?) of zelfs ongewenst, niet gewenst weer. Terwijl we belijden dat alle typen weer ons van de Heere worden toegeschikt. Als we niet beter weten, kunnen we dit alles natuurkundig verklaren in termen van ”moeder aarde”. Ook een werelds mens moet overigens de donder en de bliksem wel vrezen die zo menigmaal mensen heeft verwond of zelfs gedood. Om nog maar te zwijgen van bijkomende zaken als (overvloedige) regen, stormwind en zelfs ermee gepaard gaande aardverschuivingen.

Maar de heilige Schrift geeft ons onderwijs en gebruikt vaak de bewoording ”de stem des HEEREN”. Bekend is Psalm 29 waar zeven (!) keer gesproken wordt over de stem des HEEREN. Kanttekening 4 op deze psalm luidt: „Versta de donder en het schrikkelijke geluid van dien.” En dan horen we:

• De stem des HEEREN is op de wateren, de God der ere dondert (vers 3a).

• De stem des HEEREN is met kracht (vers 4a).

• De stem des HEEREN is met heerlijkheid (vers 4b).

• De stem des HEEREN breekt de ceders; ja, de HEERE verbreekt de ceders van Libanon (vers 5a).

• De stem des HEEREN houwt er vlammen vuurs uit (vers 7).

• De stem des HEEREN doet de woestijn beven (vers 8a).

• De stem des HEEREN doet de hinden jongen werpen en ontbloot de wouden (vers 9a).

Om alléén te wijzen op de toorn van God is onjuist, al blijft staan dat een mensenkind wel moet beven als de eeuwige God Zijn stem verheft. Wat past het om onze drukke werkzaamheden –indien mogelijk– te staken en met eerbied en ontzag te luisteren. En, als de Heere de kinderzegen gaf, hen te wijzen op de heilige Majesteit Gods. Nee, het was vroeger niet alleen uit angst voor brandgevaar dat hele gezinnen zelfs in de nacht werden geroepen om in de huiskamer samen te zijn. Er werd door vele vromen gebeden en gelezen uit Gods Woord én gesproken over de noodzaak van waarachtige bekering. Want het zal wat zijn als we onverzoend, zonder de Zaligmaker Jezus, God moeten gaan ontmoeten.

Diezelfde stem des Heeren noemt Jesaja (30:30) een „heerlijke” stem. Want er is een volk op aarde dat niet alleen heeft leren vrezen voor Gods stem. Toen de Heilige Geest ging overtuigen van zonde en schuld en de wet in haar verdoemende kracht werkelijkheid werd, kwam er een heilig beven. Maar eeuwig wonder toen er onderwijs kwam over het werk van een tussentredende Borg. Voor Gods kind blijft het diepe ontzag voor de stem des Heeren, maar komt er ook een betrekking van liefde op die God Die Zijn stem laat horen.

Dan denken we terug aan een oude ouderling die we als kind bezochten. Terwijl in alle hevigheid het noodweer woedde, begaf hij zich naar het raam. Nooit zullen we vergeten hoe hij toen sprak van de innerlijke blijdschap als hij de stem des Heeren mocht vernemen. En hij mocht getuigen dat er geen rechterlijke toorn meer was in die stem, maar dat hij de stem van de hemelse Vader mocht horen. En die stem was hem zo dierbaar…

Lezer(es), wat hoort u als de stem des Heeren klinkt in de natuur?”
Ds. B. Labee uit Veenendaal geeft in De Saambinder (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten) antwoord op de vraag: „Vroeger hoorde ik dat bij onweer het spreken van God in Zijn toorn was te vernemen. Of heeft de Heere er wat anders mee te zeggen?”