De Bnei Menashe zijn afkomstig uit India en claimen hun oorsprong te vinden in de stam Manasse. Ondanks eeuwenlange isolatie van de rest van de Joodse wereld hielden ze de Thora hoog en was terugkeer naar het land van hun voorouders een centraal streven.

Een deel van de gemeenschap, onder wie Gideon en zijn familie, kon vanuit Manipur naar Israël emigreren. Anderen zitten nog altijd vast in Israëls bureaucratische papiermolen. Ondertussen raakten bij onlusten in Manipur recent 1200 Bnei Menashe ontheemd en brandden twee synagoges af.

Later diezelfde dag kregen we een telefoontje van een vriendin en collega. Haar moeder moest in het Shaare Zedek-ziekenhuis van Jeruzalem een operatie ondergaan toen een man onder zware bewaking, met handboeien aan het bed gebonden, de zaal op werd gereden.

Al snel bleek dat het ging om de terrorist die Gideon had doodgereden. Volgens Israëlisch protocol krijgen terroristen namelijk ook gewoon medische behandeling. Een aantal jaar geleden verwijderden Israëlische artsen zelfs bij Yahya Sinwar, leider van Hamas, een fors hersenabces.

Toen het nieuws over de terrorist-patiënt zich begon te verspreiden, ontstond grote commotie, deelde onze vriendin. Patiënten waren bang. Hun begeleiders boos. Het medisch personeel was vertwijfeld. Sommigen van hen weigerden hem te behandelen, anderen deden zwijgend hun werk in een poging de situatie zo snel mogelijk af te ronden.

Wat dit verhaal mij leert? 1) Als een Bnei Menashe-jongen Joods genoeg is om voor ons land te sterven, dan is zijn gemeenschap Joods genoeg om naar Israël te emigreren. Kom op Israël, niet te ingewikkeld doen. 2) Van Gideon uit Manipur, tot de moeder van onze vriendin uit Kaliningrad, tot de behandelend arts wiens familie al twintig generaties in het heilige land woont: Israël is een veilige haven, maar velen betalen een prijs voor het behoud van zijn identiteit. 3) Israël: rechtsstaat te midden van een weerbarstige werkelijkheid. Over de juistheid en de manier waarop valt te discussiëren, maar hier ontvangen zelfs degenen die actief het martelaarschap zoeken levensreddende behandelingen. Niet ergens achteraf op een stretcher, maar gewoon naast je oma, zoon of geliefde.

Veel van dit alles is lastig te vatten, zeker voor degenen die Israël niet van nabij kennen. Maar omdat dit onze werkelijkheid is, is het op z’n minst een dagboekstukje waard.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 78.