Zijn ouders houden Ofir Engel bewust uit de media. Zijn opa wil echter wel vertellen over de ervaringen van zijn kleinzoon als gijzelaar van Hamas. “Hij was heel bang voor de bommen.”
In de eetzaal van kibboets Ramat Rachel, even ten zuiden van Jeruzalem, is een tafel bij het raam volledig gedekt. Maar er zitten geen mensen aan. Dat gaat elke dag zo, om de herinnering aan de 136 gijzelaars die nog vastzitten in de Gazastrook levendig te houden.
Op 29 november kwam Ofir Engel, inwoner van Ramat Rachel, vrij. Hij bracht 54 dagen in gevangenschap van Hamas door, nadat hij op 7 oktober door leden van de Palestijnse terreurbeweging was ontvoerd. De blijdschap over zijn vrijlating was enorm. Maar de verwerking van het drama zal nog veel tijd kosten, zeker nu onlangs bekend werd dat zijn aanstaande schoonvader, met wie hij in Gaza vastzat, is overleden.
“We stonden naast de lift in het ziekenhuis te wachten”, herinnert opa Jucha Engel zich de avond waarop zijn kleinzoon werd vrijgelaten. “Hij kwam met zijn vader en moeder naar buiten en omhelsde me. Het eerste wat hij in mijn oor fluisterde was dat de terroristen hem niet fysiek hadden misbruikt. En dat hij geluk had gehad. Daarna ging hij heel snel naar de badkamer om zijn baard van al die weken af te scheren.”
Dezelfde kleren
Dat hij geen lichamelijke verwondingen had opgelopen, wil niet zeggen dat Ofir goed werd verzorgd, haast Engel zich te zeggen. “Hij kreeg bijna geen eten en maar een klein beetje water. ’s Morgens en ’s avonds anderhalf pitabroodje met wat labneh. Op vrijdag rijst met kip, dat hij met de bewakers moest delen. Hij is in die periode 7 kilo afgevallen. Een keer per week mocht hij douchen. Hij is in dezelfde kleren teruggekomen als waarin hij werd ontvoerd.”
De terroristen probeerden de gijzelaars ook mentaal onder druk te zetten. “Ze hadden altijd dezelfde bewakers. Soms twee, soms drie. Die zeiden steeds: “Israel bestaat niet meer. Niemand wil jullie terughebben.” Dat soort dingen kreeg hij voortdurend te horen. Ofir wist dat ze dat zouden doen. Dus die uitspraken hadden weinig vat op hem. Daardoor heeft hij relatief weinig mentale problemen. We hopen dat dat zo blijft.”
Gedempte toon
Voortdurend zaten de gijzelaars in angst dat ze door Israelische beschietingen zouden worden geraakt. “Ofir vertelde dat hij heel bang voor de bommen was. Het huis naast de plaats waar hij verbleef is in puin gegooid. Ze mochten nooit opstaan, maar moesten altijd zitten of liggen en op gedempte toon spreken. Omdat Israelische soldaten ze anders misschien in de gaten zouden krijgen.”
Engel is met zijn kleinzoon teruggegaan naar kibboets Be’eri, waar het drama zich op 7 oktober voltrok. “We hebben de hele weg afgelegd die de ontvoerders met hem zijn gegaan. We zijn in de schuilkelder geweest, waar de Hamasterroristen hen uit hebben gehaald. Dat was bijzonder heftig. Nu is Ofir vooral veel bij zijn vriendin en haar familie. Om samen te rouwen over het verlies van zijn schoonvader Yossi Sharabi. Het is ontzettend moeilijk dat zijn lichaam nog in Gaza is, zodat er geen afscheid mogelijk is.”
Voorlopig gaat Ofir nog niet naar school, zegt Engel. “Hij kan niet in een klas zitten, hoewel hij wel veel met vrienden over de gebeurtenissen van 7 oktober praat. Hij krijgt privéles en hoopt eind dit jaar zijn examen te halen. Volgend jaar moet hij in het leger en hij is ook vastbesloten om dat te doen. En hij speelt weer zijn favoriete sport basketbal.”
Even staart Jucha peinzend uit het raam, richting de contouren van Jeruzalem. “Hij zal het nooit vergeten, maar moet proberen ermee te leren leven. Het is belangrijk dat hij zijn gevoelens eruit gooit, maar de momenten moet hij zelf bepalen. Dat geldt ook voor ons als ouders en grootouders. Het heeft heel veel tijd nodig.”
