Samengevat wil de partij de toekomst voor kinderen veilig stellen, pleit ze voor een betrouwbare overheid en is ze voorstander van een rentmeestereconomie. Het legt de vinger bij de „ongenadige kant” van onze tijd: „Maar in de afgelopen decennia zijn we veranderd van een christelijk land in een seculier land. We proberen het zonder God, zonder een gemeenschappelijke oriëntatie op goed en kwaad.”

De koersbepaling is bedoeld als antwoord op het verlies van zetels bij de laatstgehouden verkiezingen. Zowel ter linker- als ter rechterzijde liepen kiezers weg.

Binnen de CU wordt dit geduid als de prijs die is betaald voor tien jaar lang deelname aan de regering. In die jaren heeft de partij compromissen moeten sluiten en daarbij verloor ze kleur op de wangen.

Dat laatste moeten critici zich ook wel realiseren. Het is gemakkelijk om op het partijbureau een program vol idealen te schrijven en dat de bestuurstafel te laten passeren. Maar wie met de voeten in de modder staat en moet aanpakken, maakt zich vuil. Dat moet mensen aan de zijlijn tot enige mildheid in hun oordeel stemmen.

Met de twee nieuwe documenten wil de partij duidelijk maken waar ze voor staat. Wie deze stukken leest, constateert al snel dat de partijleiding en de fractie vooral kiest voor het oude CU-geluid. Echt nieuwe dingen staan er niet in, afgezien van het idee om de militaire dienstplicht in te voeren.

Toch is het maar de vraag of de CU stemmen zou winnen als ze zou kiezen voor moderniteiten en achter hypes aan zou lopen. Van belang is juist dat zij oude beginselen weet te vertalen naar de situatie van onze tijd.

Op een aantal punten doen deze nieuwe documenten dat zeker. De aandacht voor kinderen, de zorg voor zwakken, het pleidooi om zorgvuldig om te gaan met de schepping zijn daar duidelijke voorbeelden van. Opvallend is wel dat er minder aandacht is voor immigratie en asiel.

Terecht dat de partij zich keert tegen het kille individualisme, het doorgeslagen nationalisme en zoekt naar verbinding in de politiek. Zeker partijleider Bikker probeert dat laatste ook te doen door haar manier van oppositie voeren. Zij is niet tegen een plan omdat het van deze of  gene partij komt, maar zoekt antwoord op de vraag of het goed is voor ons land.

Dit nieuwe koersplan verdient waardering, maar tegelijkertijd klemt de vraag: wat onderscheidt de CU van het CDA of de NSC? Dat verschil was duidelijker geweest als de partijleider ons „ongenadige” land, aangevreten door het betonrot van het secularisme, nog nadrukkelijker had teruggeroepen naar de Bijbel als hoogste norm voor het overheidsbeleid.