PVV, VVD, NSC en BBB gaan volgens hun coalitieakkoord het „strengste toelatingsregime voor asiel en het omvangrijkste pakket voor grip op migratie ooit” invoeren. Maar daar is geen hoofdlijnenakkoord voor nodig. Aan de Bijbel hebben we genoeg.
Als het de partijen niet lukt om het aantal migranten in te perken, lossen ze hun belangrijkste gezamenlijke verkiezingsbelofte niet in. Onder meer moet een sterke versobering van de opvang voor kansarme asielzoekers, vluchtelingen afschrikken om naar Nederland te komen. Ons land moet een minder aantrekkelijke eindbestemming binnen Europa worden. Zo willen de partijen de spreidingswet intrekken die gemeenten dwingt asielzoekers op te nemen.
Over de haalbaarheid van de voornemens van de coalitie is al veel gezegd. Er worden vraagtekens gezet bij de betrouwbaarheid en geloofwaardigheid van Nederland binnen de Europese Unie over gemaakte afspraken. Deskundigen wijzen erop dat aanscherping van het migratiebeleid geen invloed heeft op het aantal asielaanvragen. Mensen vluchten immers omdat hun bestaan onleefbaar is geworden. Ondertussen krijgen ze de schuld van allerlei problemen in onze samenleving. Het vluchtelingenvraagstuk is gecompliceerd. Tegen een streng asielbeleid zie ik geen bezwaar. Maar de Heere leert ons in Zijn Woord een werkelijk streng asielbeleid.
Eervol bestaan
Vlak voordat het volk Israël het beloofde land binnentrekt, houdt Mozes een indrukwekkende toespraak. Daarin komt heel veel langs, maar opmerkelijk vind ik hoe hij tweemaal specifiek de positie van vreemdelingen –asielzoekers, vluchtelingen– ter sprake brengt. Daarin zitten een herhaling en een verdieping. Mozes verklaart over de Heere: „Die de vreemdeling liefheeft door hem brood en kleding te geven” (Deuteronomium 10:18). Uiteraard impliceert deze uitspraak een opdracht voor de Israëliet. Als het volk zal wonen in het land dat overvloeit van melk en honing en waar de Heere zal voorzien in de graanoogsten, zullen de Israëlieten de vreemdeling voorzien van alles wat nodig is voor een eervol bestaan.
Mozes voegt eraan toe: „U zult het recht van de vreemdeling niet buigen” (Deuteronomium 24:17). Dat heeft in elk geval betrekking op zijn vorige uitspraak. Mozes heeft er eerst op aangedrongen de Heere te gehoorzamen en wijst op Zijn majesteit. Alles behoort Hem toe. Hij is groot, sterk en geducht. Ondertussen trekt de Heere Zich het lot aan van de sociaal kwetsbaren, onder wie de vreemdeling. Hij heeft het zwakke lief en komt op voor wie geen helper heeft. Brood en kleding zijn eerste levensbehoeften voor ontheemden.
Onverdiend
Israël heeft het beloofde land absoluut niet verdiend. De Heere verlangt als antwoord dat Hij wordt vereerd. Dat gebeurt door het besnijden van hun geest en door hun denken en keuzes te laten disciplineren door Zijn wet. Mozes geeft daarbij een concrete toepassing. Het is eigen aan de menselijke natuur om voor jezelf te zorgen, om aandacht aan je persoonlijke belangen te geven. Maar Mozes roept het volk op in plaats daarvan Gods voorbeeld te volgen. Zorg voor de kwetsbaarste mensen in je gemeenschap, de weduwen, de wezen en in het bijzonder de vreemdelingen. Je weet uit eigen ervaring wat het is om als vreemdeling te moeten overleven. Ze hadden hun ouders horen spreken over het leven in Egypte. Nu je het land binnentrekt dat de Heere jullie geeft om er te wonen, behoor je mee te leven met hen die dit moeten missen. Eerbiedig de rechten van vreemdelingen.
Fatsoenlijk
De oproep van Mozes lees ik als een actuele oproep aan het volk van Nederland. Laten christenen zich geroepen weten om naar de wet van de Heere om te gaan met asielzoekers en een voorbeeld te zijn voor onze landgenoten. En laat de kerk geestelijk leidinggeven. Asielzoekers hebben recht op een eerlijke, fatsoenlijke behandeling. De wet die God geeft, verbiedt aan het recht van vreemdelingen tekort te doen.
Jezus Christus zag het als Zijn roeping de wet te vervullen. In Zijn grote eindrede spreekt Hij over Zichzelf als de „Zoon des mensen” Die zal komen in Zijn glorie als Overwinnaar van het kwade en als rechtvaardige Rechter. Hij zal zitten op Zijn troon. Voor Hem zullen al de volken bijeengebracht worden en Hij zal ze van elkaar scheiden zoals de herder de schapen van de bokken scheidt. Jezus zal de schapen rechts van zich plaatsen, de bokken links. Hij zal tegen de groep aan zijn rechterzijde zeggen: „Jullie zijn door Mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het Koninkrijk (…) Want Ik was een vreemdeling en jullie namen Mij op” (Mattheüs 25:31-35).
De schapen zijn degenen die de goede werken hebben gedaan die Jezus opsomt. Die deden ze voor de Koning. Zij hebben de Mensenzoon te eten en te drinken gegeven, zij hebben Hem gehuisvest, Hem als vreemdeling opgenomen in hun familie. Dat wil zeggen, zij hebben gastvrijheid betoond aan de asielzoekers. Zij zijn de rechtvaardigen. Hun asielbeleid is gekenmerkt door gerechtigheid. Zij hebben niet toegegeven aan vreemdelingenhaat en egoïsme. Want zij houden van de Heere met heel hun hart en heel hun ziel. Het is voortdurend hun vreugde geweest de wet van hun Heer na te leven en de naaste lief te hebben. Voor zichzelf zijn ze streng geweest. Laat dit het strengste asielbeleid ooit worden. Streng voor onszelf en ruim voor de ontheemde ander.
De auteur is theoloog en promoveerde in de economische wetenschappen, theologie, geschiedenis en het staatsrecht.
