Hij had hen geroepen om leerlingen te zijn; elke keer waren ze weer diep onder de indruk van Zijn woorden. Het zijn niet zomaar overwegingen, er gaat gezag van uit.

Soms begrepen ze Hem niet. Nu ook. Waarom moest Hij door dit land van de Samaritanen lopen? En terwijl Hij bij de put was blijven zitten, gingen zij op pad naar Sichar om inkopen doen.

Je kunt je voorstellen hoe ze onderweg met elkaar gesproken hebben. Rare mensen, die Samaritanen. Daar moest je maar niet mee in gesprek gaan. Je hoort ze denken! „Eigenlijk zouden ze eens mee moeten gaan, naar Jezus”, zo opperde er een. „Houd je mond”, bromde een ander. „Straks krijgen we geen eens te eten.”

Op de terugweg wees een van hen naar beneden. „Kijk, daar bij de put, daar zit iemand bij Jezus.” Dichterbij komend zagen ze Hem met een vrouw in gesprek. Hoe is het mogelijk, een vrouw! Bijna wilden ze er wat van zeggen. Maar ze hielden hun mond en zagen hoe die vrouw kennelijk diep geraakt was, ontroerd was.

Ze stond op, liep terug. Zonder die belangrijke waterkruik. Er was iets veel belangrijkers. Een boodschap voor anderen! Bevreemding sloeg toe, ze begrepen het niet. Een vraag durfden ze niet te stellen.

„Hier, eet U maar”, stamelde er een. Goed bedoeld. Druk waren ze bezig met zorgen. Maar wie bij Jezus is (en leeft), ervaart dat er soms even geen tijd is voor die gewone dingen van het leven. Leert zwijgen en luisteren.

„Laat het een indringend gebed mogen zijn: „Heere, zend arbeiders uit in Uw wijngaard!””

Wij zijn ook gewend om te denken in de aardse dingen, horizontaal. We gaan helemaal op in dat wat het leven te bieden heeft. Ook al doen we dat met een christelijke inslag, steeds meer wordt duidelijk hoe we gehersenspoeld worden door de dingen van deze wereld en tijd alleen. Wie bij Jezus komt, leert nadenken over de eeuwige dingen. Zijn Woord stemt tot nadenken, roept ons wakker.

Ineens, met een breed armgebaar, wijst Jezus op die heuvels rondom: zie, de velden zijn wit om te oogsten. Maar hoe de discipelen ook kijken, ze zien geen wuivende halmen die volop in bloei staan, gereed om te oogsten. De echte, aardse oogst duurt nog zo’n vier maanden. Alles is nog groen. Is het soms weer een van die diepzinnige uitspraken, met een diepe betekenis?

Dan zien ze het. Als witte schoven tussen de groene velden komt het dichterbij. Mensen uit de stad. Die vrouw, weet u nog? En anderen. In hun witte gewaden. „Kijk, en daar komt die bakker bij wie wij brood gekocht hebben.”

Goddelozen zijn het, die heidenen uit Samaria. Ze hadden maar een verdraaide Schriftvisie, daar kon je niets mee beginnen, zo gaat het wellicht door hun gedachten. Maar, was Jezus juist daar niet voor gekomen? Om goddelozen te rechtvaardigen? Om het aan te zeggen dat God naar hen omziet?

Wat een werk is er dan in overvloed. Niet alleen binnenskamers, maar ook naar buiten toe. Straks wordt in vele gemeentes weer werk ter hand genomen. Laat het een indringend gebed mogen zijn: „Heere, zend arbeiders uit in Uw wijngaard.” Het is de hoogste tijd!