In de bus van Utrecht naar vliegveld Zaventem loopt Leontine naar voren. Vóór haar ziet ze de rug van een jongen van een jaar of 21. Dat moet hem zijn. Haar eerst indruk is: wow, die is wel erg groot. Thomas draait zijn 2 meter lange lijf nieuwsgierig rond en ziet een meisje van een jaar of 20 naar voren lopen. Wat een leuke meid, denkt hij.

Tijdens de vliegreis naar het Beloofde Land is er geen gelegenheid om kennis te maken, maar dat verandert als ze, na de landing in Tel Aviv, bij de eerste bezienswaardigheid arriveren. „De krijtrotsen bij Rosh Hanikra in het noorden, bij de grens met Libanon”, herinnert Thomas zich. „Daar raakten we voor het eerst aan de praat. Het was heel gezellig, omdat ons gevoel voor humor ongeveer hetzelfde was. En is.”

„Het was heel leuk, ja”, vertelt Leontine. „We hadden het bijvoorbeeld over onze middelbareschooltijd. Ik vertelde dat ik voor mijn vwo-examen Latijn een hele examenbundel uit mijn hoofd had geleerd.’’ Thomas: „Ja, daarin verschilt ze wel wat van mij. Leontine is een grotere studiebol dan ik. Maar dat waardeer ik juist in haar.”

Meer van Galilea

Na het bezoek aan de krijtrotsen trekt het reisgezelschap naar het zuidoosten, naar het Meer van Galilea. Daar overnachten ze een paar nachten in een kibboets. Daarna staat de Dode Zee op het programma. En de Negevwoestijn. Daar slapen de reizigers in tenten bij bedoeïenen, waarna ze naar Jeruzalem trekken. De wandelingen en gesprekken van Thomas en Leontine worden bij elke bezienswaardigheid langer en leuker. Thomas: „Leontine vroeg me op een gegeven moment: „Je praat nu wel zo gezellig met mij, maar dat doe je zeker met iedereen?’’ Ik verzekerde haar van het tegenovergestelde: Echt niet!”

Ondertussen zijn de overige groepsleden natuurlijk niet blind: iedereen ziet dat de twee twintigers wel héél amicaal met elkaar omgaan. Leontine: „Er werd over ons gefluisterd, dat merkten we aan alles. Ook onze ouders zagen dat er iets speelde. Overigens vond ik dat niet zo erg. Het was eigenlijk wel handig dat mijn vader en moeder erbij waren, want daardoor kon ik hun meteen vragen wat ze van Thomas vonden. „Een heel sociale, behulpzame jongen. Echt een gezelligheidsmens”, zeiden ze.”

Perfectionistisch

Hoe goed het ook klikt, er blijken tegelijk grote verschillen tussen de twee te bestaan. Zo is Thomas behoorlijk sportief en besteedt hij heel wat uurtjes per week aan volleybaltrainingen en -wedstrijden. Leontine vindt dat niet per se heel positief. Verder is zíj heel perfectionistisch en híj een stuk minder. En dan woont zij ook nog eens helemaal in Naaldwijk en hij in Zwolle. Maar het lastigst is hun verschil in kerkelijke achtergrond. Thomas: „Ik ging toen naar een PKN-gemeente in Zwolle en Leontine naar de gereformeerde gemeente in Naaldwijk. Tijdens onze gesprekken, die niet alleen gezellig maar ook serieus waren en bijvoorbeeld gingen over zaken als zonde, bekering, vergeving en genade, merkten we dat we goed met elkaar konden praten, maar ook dat onze werelden behoorlijk ver uit elkaar lagen.”

Het zorgt ervoor dat Thomas aan het einde van de reis in tranen aan zijn vader vraagt hoe het verder moet met Leontine en hem als ze weer terug in Nederland zijn. Een paar groepsleden vertellen aan Leontine dat het emotionele gesprek in de verte over haar gaat en dus stuurt ze Thomas een appje met de tekst: ”Zullen we een rondje gaan lopen?” „Het duurde drie kwartier voordat hij eindelijk reageerde”, herinnert Leontine zich. „Het voelde als drie uur.”

Nieuws in beeld

Jeruzalem met zijn Klaagmuur, oude binnenstad en tunnels van Hizkia is volgens Thomas en Leontine Botter dé bezienswaardigheid van Israël. beeld familie Botter

Het gezin Botter bij de krijtrotsen van Rosh Hanikra. beeld familie Botter

De allereerste selfie van Thomas Botter en Leontine Bal voor de krijtrotsen van Rosh Hanikra. beeld familie Botter

Gewoon moe

Tijdens de wandeling spreken ze uit wat ze voor elkaar voelen en wat hen bindt: humor, hang naar gezelligheid, interesse in mensen, geloof. Maar goed, de terugreis komt steeds dichterbij en ze weten nog steeds niet goed hoe het verder moet. In de bus van vliegveld Zaventem naar Utrecht gebeurt er iets wat Thomas bevestigt in zijn besluit om de beginnende relatie voort te zetten: „Ze legde haar hoofd op mijn schouder”, vertelt hij. „Ja, ik was gewoon moe en had iemand nodig om tegen aan te leunen”, verklaart Leontine ‘romantisch’.

Nadat Thomas met zijn ouders richting Zwolle is vertrokken, voelt ze zich „toch wel een beetje verdrietig”, herinnert ze zich. Maar al na een paar minuten ontvangt ze een appje. „Iets met ”Lieve Leontine” en een liefdesverklaring. Plus een uitleg waarom hij zo’n leuke vakantie had gehad.”

Gezellig weerzien

Om een lang verhaal kort te maken: de twee besluiten te gaan daten. Ze hebben allebei een studenten-OV-kaart en spreken een paar keer in Utrecht af: mooi tussen Zwolle en Naaldwijk in. Thomas bezoekt een doordeweekse kerkdienst in Naaldwijk, Leontine blijft een weekend bij hem, in zijn ouderlijk huis, logeren. De relatie verdiept zich. Leontine: „De ontmoeting met mogelijke schoonouders, die normaal gesproken voor wat spanning kan zorgen, was in onze gevallen een gezellig weerzien.”

Uiteindelijk verlooft het stel zich op 7 mei 2021. Op Texel. Thomas: „Ik had mijn ouders erbij ingeschakeld.” Leontine: „Wij stonden, denk ik, al zo’n tien minuten naar dezelfde zonsondergang te kijken, terwijl Thomas steeds zenuwachtig in de richting van de strandopgang keek of zijn ouders, zusje en zwager al in aantocht waren. Toen hij ze in het vizier kreeg, stelde hij voor om samen een hart in het zand te tekenen. Daarna mocht ik daarin gaan staan en ging hij op één knie.” Thomas: „Mijn ouders maakten een foto van het aanzoek en verrasten ons met een flesje wijn en rozenblaadjes.”

Bruiloft

Een jaar later, op 17 juni 2022, trouwen ze bij De Duikenburg in Echteld, redelijk centraal tussen Naaldwijk en Zwolle in.  Het stel vindt een huis in het Gelderse Oosterwolde, dicht bij de geboortegrond van Thomas. Maar dus wel behoorlijk ver van Leontines roots… Thomas: „Ik wilde graag in de buurt van mijn vrienden en volleybalclub wonen. En het leek ons fijn één ouderpaar in de buurt te hebben. Leontine vond het goed.”

Vanuit Oosterwolde is de Koldewijn Schoele in Kamperveen, waar Thomas leerkracht is, goed te bereiken. De Gouwe Academie in Gouda, waar hij als onderwijskundig projectmedewerker werkt, is wat verder weg. Leontine is docent verpleegkunde op het Hoornbeeck in Amersfoort. Nu nog vier dagen in de week, maar na de vakantie niet meer: „We hopen in oktober ons eerste kindje te krijgen.”