De bemoeienis van een lid van het Koninklijk Huis maakte duidelijk dat het gaat om een serieus probleem. En als door die bemoeienis je dossier snel en tot tevredenheid wordt afgehandeld, blijkt die koninklijke interventie effectief te zijn.

Bovendien komt de prinses met haar stichting bij de gedupeerden betrouwbaarder over dan de Belastingdienst. Enerzijds is dat omdat de Belastingdienst zelf de oorzaak is van het drama. Als uitgerekend die de schade moet herstellen, wekt dat geen vertrouwen.

Anderzijds heeft dat te maken met de compassie die de prinses toont jegens slachtoffers. Zij geeft de emotioneel en financieel gekwetste ouders het gevoel er echt voor hen te zijn en voor hun zaak te gaan.

Die inzet en betrokkenheid lijken de prinses nu op te breken. Ambtenaren die met haar te maken hebben gekregen, klagen over grensoverschrijdend gedrag. Zij zou harde woorden gebruikt hebben, omdat de Belastingdienst niet snel genoeg een zaak behandelde. Die klacht was er niet één keer, maar deed zich meerdere keren voor. Vandaar dat nu de roep klinkt dat Laurentien moet terugtreden.

Bij de klachten zijn zeker vragen te stellen. Hoe hard zijn ze? Wat is er werkelijk gebeurd? Botste de kordate aanpak die eigen is aan de zakelijke cultuur waarin de prinses altijd heeft gewerkt met de ambtelijke, waarin alles strikt volgens procedurele regels wordt afgewerkt? Ging de prinses echt over de schreef of is de klacht feitelijk een manier om van de lastige koninklijke bemoeienis af te komen? Nog niet zo lang geleden waarschuwde de American Association of Christian Counselers dat mensen gaan klagen over grensoverschrijdend gedrag van hun baas om de aandacht af te leiden van hun eigen disfunctioneren.

Tegelijk moet elke klacht serieus onderzocht worden. Dat is in het belang van iedereen. Anders blijft er rond de prinses en haar stichting een zweem van respectloosheid hangen. Zonder afdoend bewijs. En zonder onderzoek blijven de betrokken ambtenaren zitten met het gevoel dat de macht van de prinses hen in de hoek drukte.

Intussen staat de regering-Schoof voor de lastige vraag of prinses Laurentien haar werk mag voortzetten. Dat is voor de tamelijk onervaren premier een hete aardappel, die moeilijk zal zijn door te slikken. Toch zal dat moeten.

Daarbij moet Schoof ernstig overwegen Laurentien te vertellen dat ze haar werk moet beëindigen. Dat zal niet meevallen. Want de prinses weet van wanten. Toch is dat staatsrechtelijk het meest zuiver, nu het optreden van de prinses omstreden is geworden. Hoe jammer dat ook is. Want de slepende toeslagenkwestie verdient een aandrijfmotor zoals de prinses bewezen heeft te zijn.