Vanwege een vermeende noodzaak tot haast vergunde ik me in Ridderkerk weinig tijd om echt op adem te komen en de energievoorraden aan te vullen. Voor mijn benen is dat niet zo’n bezwaar. Die mogen in een laag tempo ronddraaien, want een telefoontje met de coördinator van Seinpost Slinge maakte duidelijk dat ik uiterst bedaard naar de Rotterdamse post kan trappen. De maaltijd voor buurtbewoners waarbij ik mag aanschuiven, begint waarschijnlijk pas over ruim een halfuur.

Het is vooral mijn brein dat aan rust toe is. Interviewen is een intensieve bezigheid. Goed luisteren, vervolgvragen onthouden en die op de juiste momenten stellen: dat gaat prima als je heel fit bent, maar anders kost het veel moeite. Na het gesprek in Ridderkerk voel ik me daarom best wel vermoeid. De kortheid van het ritje naar Rotterdam maakt ook dat er weinig tijd is om het interview te verwerken en een plaats te geven.

Maar het past een mens niet om te klagen (dan alleen met de auteur van Klaagliederen 3:39). En zeker niet als je zelf gekozen hebt voor de moeite waarover je je beklag dreigt te doen. Dus besluit ik tijdens het fietsen te genieten van de avondzon, van de schaduw onder het frisse geboomte, en van het blijde vooruitzicht van de maaltijd die momenteel voor mij en vele anderen wordt bereid.

In de buurt van het Maasstad Ziekenhuis en het treinstation Rotterdam Lombardijen is het qua fietsers, verkeerslichten en oversteekplaatsen even wat drukker, maar verder kan ik vlot doorrijden over de fietspaden die door een groenstrook van de autoweg zijn gescheiden. Het schiet lekker op. Iets over zessen rijd ik de Middelharnisstraat al in. Na 250 meter staat Weia Ros (60), coördinator van Seinpost Slinge, me op te wachten. Nadat we elkaar de hand geschud hebben, wijst ze de weg naar de achterkant van het pand. „Je bent in Rotterdam-Zuid, dus je kunt de fiets het beste even veilig neerzetten.”

Als de fiets in het daarvoor bestemde rek staat, hoor ik vanuit een openstaand raam: „Nummertje één!” Het lijkt erop dat binnen een bingo aan gang is. Via een deur loop ik de ruimte in waar inderdaad een bingo gespeeld wordt. Alle aanwezige kinderen –dat zijn er bijna twintig– zitten met een blaadje met nummertjes voor hun neus. De bijbehorende ouders helpen. In totaal zijn er ruim vijftig bezoekers. Ze zitten verspreid over vijf tafels.

Bingo

Als nummer 6 aan de beurt is, zijn er een paar kinderen die hun bingokaart vol hebben. Het spel is afgelopen. De maaltijd kan beginnen. „Als iedereen zijn plek inneemt en even stil is, dan zal ik kort beginnen en dan kunnen we daarna lekker eten”, klinkt de stem van Richard Meerkerk. Hij is sinds 2020 lid van het pioniersteam van Seinpost Slinge. Vanavond leidt hij samen met coördinator Ros de maaltijd voor buurtbewoners. Aan het einde van de maaltijd zal pastor Mario van Voorst ook aanwezig zijn.

In het gebed spreekt Meerkerk zijn dank uit voor de aanwezigheid van zoveel buurtbewoners, en vraagt hij om een fijne avond met elkaar. Nadat het „amen” klinkt, staan enkele aanwezigen op om in de keuken de deksels van de pannen te halen. Ondertussen zet Meerkerk een YouTube-playlist met gospelmuziek aan. Drumstel, gitaar en zangstem klinken de rest van de maaltijd onafgebroken.

Het voorgerecht is bospaddenstoelensoep. De koppen worden aan de tafels gevuld en uitgedeeld. Het hoofdgerecht mogen de aanwezigen bij het luik in de keukenmuur ophalen. Kipsaté, een heerlijke salade en sneetjes stokbrood. Alles smaakt voortreffelijk.

De meeste wijkbewoners die vanavond mee-eten, hebben een migratieachtergrond. Aan een van de tafeltjes zitten bijvoorbeeld twee vrouwen die enkele jaren geleden uit Irak zijn gevlucht. De een is de tante van de ander. De tante woont in Duitsland en is voor enkele weken op bezoek bij haar nicht in Rotterdam-Zuid, die regelmatig bij de maaltijd voor buurtbewoners aanwezig is. „Het is hier gezellig en het eten is altijd lekker”, licht ze lachend toe.

„„Als snel bleek: als je mensen echt wilt bereiken, zul je ze eerst moeten helpen bij hun problemen”” - Weia Ros, coördinator Seinpost Slinge

Er zijn toetjes naar keuze: vanilleyoghurt of -vla, of een ijsje. Terwijl de meeste kinderen aan een raketje likken, komt Mario van Voorst (57) binnenlopen. Na de maaltijd mag ik hem en Weia Ros interviewen over het werk op de post.

Als de schaaltjes pap op zijn, gaat de klok al richting halfacht. De hoogste tijd om aan het interview te beginnen. „Wanneer eindigen jullie voor de maaltijd?” vraag ik voorzichtig aan Ros – daarmee heimelijk mijn haast kenbaar makend. „Dat doen we hier niet, dus we kunnen zo meteen naar boven gaan voor het interview”, antwoordt ze.

Nadat ik mijn handen heb gevouwen en een stil gebed heb gedaan, loop ik achter Ros en Van Voorst de trap op. In een soort kantoor –een kast met ordners erin tegen de wand– vertellen de twee over het werk op de post.

Pioniersplek

„Dit is een kerkelijke en maatschappelijke organisatie die bijna tien jaar geleden is ontstaan”, begint Ros. De post begon als pioniersplek van de PKN-gemeente van Rotterdam-Zuid. Dick van den Boogaart was er van 2014 tot halverwege 2019 als pionier aan verbonden. „Als snel bleek: als je mensen echt wilt bereiken, zul je ze eerst moeten helpen bij hun problemen”, vervolgt Ros. „In deze wijk wonen veel mensen met schulden, relatieproblemen of taalproblemen. Daarom is na enige jaren ook een maatschappelijk deel van de organisatie opgezet.”

Verder zijn er gedurende de week momenten waarop mensen kunnen binnenlopen voor een kop koffie of een praatje. Twee keer per week is er een maaltijd voor de buurt. „We bieden huiswerkbegeleiding aan, er is een kinderclub en we helpen bij maatschappelijke problemen, dus bijvoorbeeld bij het invullen van formulieren of het regelen van een fonds voor een wasmachine of koelkast”, legt Ros uit. Van Voorst vult aan: „En elke zondag hebben we hier een celebration, zoals we dat noemen. Daar doen we aan een stukje worship, we zingen, er is Woordverkondiging, en we sluiten altijd af met een maaltijd.” Er komen zo’n twintig tot veertig mensen op af. Pastor Van Voorst leidt deze bijeenkomsten.

Slinge is een multiculturele wijk, waar ook veel religies vertegenwoordigd zijn. Hoe eenvoudig is het om met bezoekers in gesprek te gaan over de Bijbel? Volgens Van Voorst is dat niet heel makkelijk. „Er is hier alle ruimte voor een gesprek, en ik nodig bijvoorbeeld islamitische bezoekers gerust uit voor de zondagse samenkomst. Daar wordt ook wel gebruik van gemaakt. Maar als iemand niet openstaat voor een gesprek over het geloof, dan blijft diegene evengoed welkom. We proberen elkaar niet te bekeren, dat is niet het doel. In gesprek blijven met elkaar, dat is het belangrijkst. We gaan op een vriendschappelijke manier met elkaar om.”

„„Er zijn bezoekers die hun hele leven niet anders hebben gehoord dan dat ze waardeloos zijn”” - Weia Ros, coördinator Seinpost Slinge

Op andere posten was een maaltijd voor buurtbewoners dé gelegenheid om Gods Woord te laten horen. Waarom bleef de Bijbel zojuist dicht na de maaltijd? „Ik denk dat we daar binnen het team niet allemaal hetzelfde over denken”, zegt Ros. „Als Mario er is, dan begint hij wel altijd met een paar verzen uit de Bijbel. Dat verwachten de mensen ook van hem, vanwege zijn functie.” Van Voorst glimlacht: „Een pastor zonder Bijbel is als een timmerman zonder hamer: dat kan niet. Overigens hebben we op dinsdagavond na de maaltijd altijd een Bijbelstudie, waar het Woord uiteraard ook opengaat.”

„We bidden bij de maaltijden wel altijd”, zegt Ros. „De bezoekers weten dat wij een christelijke organisatie zijn. Ze kunnen ons altijd vragen over het geloof stellen, maar wij gaan tijdens doordeweekse activiteiten niet actief evangeliseren.”

Van Voorst vertelt dat hij zelf uit een traditie komt waarin het heel gewoon is om drie keer per dag aan tafel uit de Bijbel te lezen „Dat kennen deze mensen helemaal niet. Maar als ik dan hoor dat een van de bezoekers iedere dag twee bladzijden uit de Bijbel leest, en als ik hem zie, heeft hij er altijd wel een vraag over, dan denk ik: ik laat het ook maar gewoon gebeuren.”

Het mooiste aan het werk, vinden beiden, is „om mensen door de ogen van Jezus te laten zien dat ze van waarde zijn”. Er zijn bezoekers die hun hele leven niet anders hebben gehoord dan dat ze waardeloos zijn, vertelt Ros. „Juist voor die mensen doen we dit werk.”

Pastorie

Na het interview haast ik me naar het logeeradres voor vanavond, de pastorie van de gereformeerde gemeente van Rotterdam-IJsselmonde. Daar woont een voormalig RD-journalist die tegenwoordig predikant is. Na vier interviews is het aangenaam napraten in de rustige woonkamer van huize De Heer.