Tal van grote sportwedstrijden staan er de komende maanden op het programma. Vrijdagavond vindt in München de aftrap plaats van het EK voetbal, dat eens in de vier jaar plaatsvindt. In eigen land zal dat zondagmiddag ongetwijfeld merkbaar zijn, als het Nederlands elftal in Hamburg aantreedt tegen Polen. En hoe verder de voetballers weten te komen in het toernooi, hoe meer de Oranjekoorts zal toenemen. Daarmee houdt het niet op, want na het EK volgen nog de wielerronde Tour de France en de Olympische Spelen. Ook wordt er getennist op Wimbledon en racen de Formule 1-auto’s op het circuit van Zandvoort.

„Jongeren benoemen eerlijk dat ze voetbal soms belangrijker vinden dan Bijbellezen, maar weten haarfijn uit te leggen waarom dat niet goed is.”

Sportliefhebbers kunnen dus hun hart ophalen. Voor reformatorische christenen levert de sportzomer echter veelal ongemak en strijd op. Ongemak, want het valt niet mee om in een oranjegekleurde straat de uitzondering te zijn, zonder vlaggetjes aan de gevel. En strijd. In het gezin, waar kinderen de wedstrijden veelal op de voet willen volgen. Niet minder ook in eigen hart, omdat de verrichtingen van het nationale elftal en andere Nederlandse sporters ook daar allerlei gevoelens kunnen losmaken.

Op Bijbelse gronden is de wijze waarop deze zomer sport én sporters een podium krijgen, af te wijzen. Het gaat veelal hand in hand met verafgoding, eigen eer, de ontheiliging van de zondag, en meer. Dat mag de heldere boodschap zijn, ook richting jongeren (én ouderen) die zich laven aan de sportieve prestaties van hun idolen. Maar louter waarschuwen tegen „de verleidingen van koning voetbal” volstaat niet. Al te snel wordt daarmee een simplistische vijand geschapen, die op enige afstand staat en tegen wie het eenvoudig ageren is. Koning voetbal is geen grotere verleider dan koning carrière of koning auto.

Een ontspannen houding rond alle zomerse sportiviteit is aan te bevelen. Juist in het goede gesprek liggen kansen. Jongeren zijn prima in staat om te reflecteren op hun omgang met sport. Ze benoemen eerlijk dat ze voetbal soms belangrijker vinden dan Bijbellezen, maar weten haarfijn uit te leggen waarom dat niet goed is. En ze doorzien heus wat er mis is met de verering van sporters en hun prestaties.

Wat ze óók doorzien is de dubbelhartigheid van ouderen die alleen maar afwijzen, en niet voorleven. Het onbevangene van jongeren biedt ruimte om als opvoeder in kwetsbaarheid te erkennen dat het eigen hart ook tal van afgoden kent, én om eerlijk te wijzen op wat werkelijk waarde heeft. Zoals Paulus wees op die ene hardloper die aan het einde van de renbaan de prijs in ontvangst mocht nemen. Geen aardse medaille, maar de kroon van de eeuwige zaligheid.