Waartegen gedemonstreerd moet worden? Nou, de oorlog in Gaza. Maar verder natuurlijk ook tegen Rusland. En vergeet Kamervoorzitter Bosma niet. Dat laatste is natuurlijk te zot voor woorden. Je mag van de PVV vinden wat je wilt, maar 4 mei is natuurlijk niet het moment om te demonstreren tegen een keurig gekozen voorzitter van het parlement.

Voor m’n geestesoog kwamen de beelden van de herdenking op 4 mei 2010 met de Damschreeuwer weer terug. Hoe een hek viel, de massa elkaar dreigde te verdrukken en koningin Beatrix met grote spoed naar een veiliger plaats werd gebracht. En terugkwam met een rechte rug. Dát vooral. Gaat het vanavond opnieuw zo?

Het erge is trouwens ook dat je van allerlei groepen in de samenleving móét demonstreren tegen dit en dat. En als je zegt daar niet aan mee te willen doen, dan ben je een nepchristen, een verrader, een moderne NSB’er, een moslimhater en bedenk nog maar wat mooie termen.

Het is triest dat deze mensen niet doorhebben dat een herdenking in stilte in wezen het luidruchtigste en krachtigste protest is dat de mensheid kent. Samen zwijgend denken aan dat wat er gebeurde in de Tweede Wereldoorlog. Maar ook aan dat wat Nederlandse militairen op diverse vredesmissies overkwam. Het heet niet voor niets een nationale herdenking. Een herdenking die verbonden is met ons land, ons vaderland.

Maar betekent dat dan ook dat je alleen maar aan de verliezen die in de oorlog geleden zijn mag denken? Nee natuurlijk niet. Herdenken doen we op 4 mei nationaal. Maar herdenken is niet minder een ventiel voor de individuele ziel. Dus kan het zomaar zijn dat een moeder op 4 mei om acht uur ’s avonds denkt aan haar gestorven zoon of een jochie aan z’n enkele maanden geleden overleden moeder. En ja: de gedachten van heel veel mensen zullen ook naar Oekraïne, Israël en Gaza gaan. Dat moet niet, dat mag.

Herdenk nationaal, wereldwijd én heel individueel. Maar alsjeblieft: doe het in stilte.