Iedere week komen Amerikanen met Oekraïense wortels en recent aangekomen vluchtelingen uit Oekraïne samen in het fraaie witte kerkje, gelegen op een heuvel aan de Spot Road in Cumming. Sommigen rijden wel enkele uren om de samenkomsten op zaterdag en zondag bij te wonen. „Voor de voeding van de ziel en voor de onderlinge contacten, die we stimuleren door gezamenlijke maaltijden,” zegt ds. Maksymchuk.

Oekraïense baptistengemeenten zijn er in de VS al sinds de Tweede Wereldoorlog. Toen werden de eersten gesticht om Oekraïners die uit de communistische USSR waren gevlucht een vertrouwd kerkelijk onderdak te bieden. In 1946 werd de Oekraïense baptistenconventie in de VS opgericht. Momenteel behoren tot dit samenwerkingsverband ruim twintig gemeenten, verspreid over heel de VS. „Jarenlang leidden deze gemeenten een tamelijk kwijnend bestaan. Er werd zelfs gedacht aan opheffing,” zegt ds. Maksymchuk. „Begin jaren negentig, toen er ontspanning kwam tussen Oost en West, arriveerden er nieuwe immigranten. Sinds het begin van de oorlog, twee jaar geleden, is er sprake van een bescheiden, maar gestage stroom vluchtelingen.” Veelal gaat het om ouderen, of vrouwen met kinderen. „De mannen kunnen niet weg. Zij zijn nodig aan het front. Dat geeft overigens bij de vluchtelingen hier wel spanning. Zien ze hun man, hun vader ooit weer?”

We zijn totaal berooid. Maar één ding: We hebben de Heere Jezus in ons hart.

Tot begin 2022 was er geen Oekraïense gemeente in de staat Georgia. Maksymchuk, geboren uit Oekraïense ouders in de VS, kerkte bij een baptistengemeente. „Theologisch voelde ik me daar wel thuis, maar ik was en bleef een vreemde.”

Omdat hij in de maanden na het uitbreken van de oorlog hoorde dat er ook in Georgia vluchtelingen waren, besloot hij „na veel gebed” om samen met enkele vrienden een Oekraïense gemeente te stichten. Op 15 januari 2023 werd de eerste kerkdienst gehouden in een zaaltje dat was afgestaan door een Spaanstalige baptistengemeente. Daar hebben de Oekraïners gekerkt tot begin dit jaar. Toen bood een gemeente van de Zuidelijke Baptisten aan dat zij gebruik mochten maken van het witte kerkje waar de gemeente nu wekelijks samenkomt.

Ieder zondag komen sindsdien ruim honderd mensen samen. Daaronder zijn ook de recent aangekomen vluchtelingen, zoals Andriy Hrenuk en zijn vrouw uit Irpin. Hij behoorde tot de staf van het Bijbelseminarie in deze Oekraïense voorstad van Kiev. „Alles van ons is verwoest, onze kerk, ons seminariegebouw, ons huis. Van de administratie en de bibliotheek van het seminarie is alles verbrand. We zijn totaal berooid. Maar één ding: We hebben de Heere Jezus in ons hart. Hij reisde mee toen we Oekraïne moesten verlaten en naar Amerika gingen. Dus we zijn –ondanks alles– toch gelukkig,” zegt Hrenuk.

De predikant uit Irpin vertelt dat zijn vrouw veel last heeft van de traumatische ervaringen die ze tijdens de strijd in Irpin heeft opgedaan. „Ze is psychisch in nood. Maar de kerk is de beste kliniek.”

Tijdens de zondagse kerkdienst vestigt ds. Maksymchuk de aandacht op de naderende voetstappen van de Heere Jezus die zo duidelijk gehoord worden. „In de oorlog in Oekraïne en in de huidige spanningsvolle internationale politiek.” Hij wijst erop dat bij Christus’ wederkomst mensen zullen staan aan Zijn linkerhand, of aan Zijn rechterhand. Om te toetsen waar we ieder persoonlijk zullen staan, verwijst hij naar Mattheüs 25. Ter bemoediging van Gods kinderen leest hij een gedeelte uit Kolossensen 3. Hij wekt op om niet te veel te zien op de omstandigheden hier beneden. Alles op aarde gaat voorbij. „Laten we daarom onze harten opheffen naar omhoog. Laat onze wandel in de hemelen zijn. Verwacht ú Hem vandaag? Ziet u reikhalzend uit naar Zijn komst?”

Hrenuk zegt het „een verademing te vinden” dat hij in de VS diensten in zijn eigen taal kan volgen. „Ook al beheers je het Engels, tegelijk kun je je diepste gedachten en gevoelens het best verwoorden in je moedertaal.”

Ook onze Russische tegenstanders en ook Poetin hebben genade nodig

Ds. Maksymchuk beaamt dat. Het is een van de belangrijkste redenen geweest om diensten in het Oekraïens te starten. „Er zijn hier ook diensten in het Russisch. Daar gingen Oekraïners voor de oorlog ook wel naartoe. Maar de inval van de Russen heeft dat onmogelijk gemaakt. Er is grote verwijdering gekomen tussen baptisten met Russische en die met Oekraïense wortels. Dat heeft de duivel dan bereikt.” Later vertelt de predikant dat recent een bekende baptistenvoorganger die alleen Russisch spreekt, maar die tegen de oorlog is, in de Oekraïense gemeente wilde preken. „Dat gaf veel ophef. Het was voor gemeenteleden te confronterend.”

Zowel Maksymchuk als Hrenuk geeft zonder meer toe dat het hunzelf ook moeilijk valt om de Russen en Poetin, hun vijanden, lief te hebben. „We weten dat de Heere dit van ons vraagt. Jezus deed dat ook. Er is genade nodig om hieraan te gehoorzamen. Wel blijft waar: ook onze Russische tegenstanders en ook Poetin hebben genade nodig.”