Veel zoeken, vaak bieden, vooral volhouden
Zeker jongeren ervaren de schaarste op de woningmarkt als een groot probleem. Wilhelm en Annette Beens uit Oene kunnen daarover meepraten.
Wie de oprit van de monumentale boerderij ”Landsmans welvaren” in het buitengebied van het dorpje oprijdt, zou zo maar kunnen denken dat het echtpaar Beens en hun driejarig dochtertje Jolize royaal behuisd zijn.
Die illusie kan nog even standhouden als je hun sfeervol ingerichte woonkamer betreedt. Die is van behoorlijke afmetingen en roept een gevoel van ruimte op, dat wordt versterkt door het hoge plafond en de grote ramen. Een reproductie van Vermeers’ “Het meisje met de parel” siert een van de muren.
Het jonge gezin woont aan de voorzijde van het fraaie pand uit 1851. Op een beperkt oppervlak. Wie de woonkamer heeft gezien, heeft daarmee namelijk direct het grootste deel van de beschikbare ruimte ontdekt, want de behuizing van de familie Beens bestaat verder uit een keuken en één slaapkamer.
Op de vraag naar de plek waar Jolize de nacht doorbrengt, glimlacht haar vader. Hij wijst op een deur in de woonkamer. De ruimte erachter blijkt niet groter dan die van een flinke kast. „Daar heeft een bedstee gezeten. Nu slaapt ons meisje er. Op de langere termijn is dat natuurlijk niet ideaal.”
Vier jaar geleden zijn Wilhelm (26) en Annette (23) getrouwd. Al voor hun huwelijk gingen ze op zoek naar geschikte woonruimte, maar het bleek destijds financieel niet haalbaar om een huis te kopen.
Om die reden belandden ze bij de eigenaren van “Landsmans welvaren”. Die verhuren de voorzijde van hun boerderij al langer. Ze doen dat om starters een dak boven het hoofd te bieden.
Bezwaard
Wilhelm en Annette Beens zijn daar blij mee, al voelt Annette zich inmiddels wel een beetje bezwaard. „We hadden niet gedacht dat we hier zolang zouden blijven.”
Sinds hun komst in Oene zoeken ze naar een ander onderkomen. In de omgeving, omdat ze niet al te ver van hun werk willen terechtkomen. Wilhelm werkt bij een timmerfabriek in Lunteren, Annette heeft een baan in de zorg, in Heerde.
Het aanbod is volgens hen erg klein. Wilhelm wijt dat vooral aan het geringe aantal huizen dat wordt gebouwd. „Elk jaar zijn er veel nieuwe woningen nodig. Voor jongeren, maar ook omdat er zoveel mensen scheiden.”
Het echtpaar heeft veel moeite gedaan om een groter huis te vinden. De twee hielden het aanbod van de makelaars voortdurend in de gaten en hebben tal van woningen bezichtigd. Tientallen keren brachten ze een bod uit. Annette: „We zijn gestopt met tellen. Als het financieel mogelijk was, hebben we soms overboden. Af en toe vertelde een makelaar dat we een prima bod hadden gedaan. Dan kregen we hoop. Maar nee dus.”
Ook over huren hebben ze nagedacht. Dat is eveneens een probleem. Wilhelm legt uit dat ze niet in aanmerking komen voor sociale huur. „Daarvoor verdienen we te veel. Huren in de particuliere sector is duur en er worden weinig huizen aangeboden.”
Ondankbaar
Worden ze niet moedeloos? Annette soms wel, geeft ze eerlijk toe. Haar man is positiever. „Ik geloof vast dat er iets op onze weg zal komen.” De twee nemen hun zoektocht mee in hun gebed, in het besef dat de Heere ook over tijdelijke zaken gaat.
Wakker liggen ze niet van hun woonperikelen, maar ze zijn er wel veel mee bezig, zeker als ze weer eens een bod uitbrachten. Annette: „Op zo’n dag ben ik niet zo gezellig.”
Ze wil niet ondankbaar zijn. ,Vergeleken met veel anderen hebben we het goed. Toch verlangen we echt naar een eigen huis, met meerdere slaapkamers."
