„Bij vermoeden van structurele onveiligheid (van de kinderen van iemands buren, red.) is niets doen on-Bijbels. Wat doe je dan?

Deel je zorgen in het gebed en vraag om wijsheid. Praat erover met je man of vrouw of een vriendin. Pols dan eens bij de buren hoe het gaat. Zowel bij het kind als bij de ouders.

(…)Besluit u om een meer serieus gesprek (met uw buren, red.) aan te gaan over uw vermoeden (van kindermishandeling, red.), dan is dat moedig. Creëer een situatie waarin je rustig met elkaar kunt praten. Doe dit bij voorkeur als ouders samen. Een bewogen houding zonder veroordeling is gewenst.

Elk ouderhart heeft zijn kind lief en zoekt het beste voor hen. Spreek dat ouderhart aan. Ouders zijn soms opgelucht dat het probleem op tafel ligt.

Praktische hulp van familie of vrienden kan al een eerste stap zijn. Stimuleer om in het netwerk hulp te zoeken of professionele hulp in te schakelen, en vertel dat vrijblijvend bellen naar een organisatie al een belangrijke stap kan zijn om de situatie om te buigen.

Kom met concrete voorbeelden. Dus: ik maak me zorgen of het goed met jullie gaat. Kan ik jullie ergens mee helpen?

Het is belangrijk om te vertellen waarom je nu dit gesprek wilt. Benoem de laatste concrete situatie die je deed besluiten om in gesprek te gaan.

Zet de ander niet onder druk, dreig niet met bellen naar Veilig Thuis. Benadruk het welzijn van het gezin.”

In het blad Om Sions Wil gaat Ada de Jong in op een vraag van een lezer wat hij moet doen nu hij, afgaande op geluiden die „door de muren heen te horen zijn”, zich ernstig zorgen maakt over de veiligheid van de kinderen van de buren.