Bijzonder rijk als je kinderen voor God en gemeente, familie en vrienden hun jawoord uitspreken. Ze knielen samen neer en ontvangen de zegen van de Heere, die met hen mee zal reizen. Dat maakt natuurlijk alle verschil voor moeders in het loslaten.

Zoals gebruikelijk in onze kerken gaat aan dit jawoord een stuk onderwijs vooraf. Na de preek wordt eerst het huwelijksformulier gelezen. Wat is het doel van het huwelijk en hoe zou je, Bijbels gezien, met elkaar moeten omgaan als man en vrouw? Dit zijn belangrijke thema’s, die achteraf heel wat stof deden opwaaien.

De dominee probeerde er al wat extra woorden aan te wijden. De inhoud van dit formulier uit 1566 staat haaks op onze tijd en cultuur. En dat bleek. Een onkerkelijke buurvrouw vond het formulier behoorlijk achterhaald, echt van vroeger. Nichtjes uit Amsterdam vonden het terugkerende woordje ”huisvrouw” nogal storend. En hoezo zou je als vrouw onder de man staan en hem moeten gehoorzamen? We willen toch niet terug naar een tijd waarin een vrouw niet mocht meedoen aan verkiezingen, moest stoppen met werken als ze zwanger werd, geen eigen mening mocht hebben en goed was voor de klusjes achter het aanrecht? Ik denk dat we allemaal, zowel mannen als vrouwen, een stuk verlegenheid voelen bij de enorme kloof tussen de woorden van het klassieke huwelijksformulier en de alledaagse werkelijkheid.

Toch is er wereldwijd een groeiende groep vrouwen die juist graag terug wil naar de typische levensstijl en rolverdeling van de jaren 50. Zij profileren zich op social media als #tradwife, als traditionele vrouwen, die fulltime bezig zijn met de verzorging van man, kinderen en huishouden. Online delen deze vrouwen, met wereldwijd honderdduizenden volgers op TikTok en Instagram, gelikte foto’s en filmpjes. Het grappige is dat ze daar dan weer een behoorlijke boterham mee kunnen verdienen.

Meestal voel ik me als moeder niet bemoedigd door deze ideaalplaatjes. Ik heb geen groene vingers, houd niet van taarten bakken, al helemaal niet van schoonmaken en de inrichting van mijn huis lijkt niet op de plaatjes van een Woonmagazine.

Maar het thema leeft. Dat blijkt ook wel uit het grote aantal mensen die de Barbiefilm wilden zien. Deze werd in de afgelopen weken door een op de zeventien Nederlanders bekeken en ook wereldwijd schijnt de film een kaskraker te zijn. Er is dan ook genoeg over de inhoud te lezen. De welbekende Barbiepop leefde eerst gelukkig in Barbieland, een matriarchale samenleving, waarin vrouwen het voor het zeggen hebben en elke vrouw kan worden wat ze wil. Ze moet dan op reis naar de échte wereld, voorgesteld als patriarchale samenleving. Hier maken mannen de dienst uit en worden vrouwen vastgehouden in rollen waar ze niet gelukkig van worden. Bepaald geen kinderthema’s en het kijken van deze grotemensenfilm schijnt ook tot veel discussie en zelfs tot relatiebreuken te leiden.

Het is waar dat in verschillende tijden en culturen de rol van de vrouw, ook onder christenen, verschillend wordt ingevuld. Zo heb ik in Ecuador veel bijgeleerd over mijn vrouw-zijn. Ik houd dan ook niet zo van het woord ”rol”. Voorgeschreven rollen kunnen aanvoelen als jassen die niet helemaal passen. We hoeven echter ook niet, net als Barbie en de vele anderen van onze tijd, in onszelf op zoek te gaan. Ons hoogste doel is niet ons echte ik tot bloei brengen.

Als christen geloof ik meer in het woord ”roeping”. De Heere roept ons als man én vrouw om God, de naaste en ons gezin te dienen. Daarvoor heeft Hij richtlijnen gegeven in Zijn Woord. Sekse-specifieke richtlijnen ook, vaak haaks staand op de cultuur en op onze eigen gedachten. Bij die roeping geeft de Heere talenten, die niet bij elke man of vrouw dezelfde zijn en dus ook tot een verschillende invulling kunnen leiden. Maar het met vallen en opstaan luisteren naar en dienend volgen van die Roepstem geeft echte vreugde en vrede in onze huwelijken en gezinnen.

De auteur is relatiehulpverlener bij Stichting De Vluchtheuvel.