Het is een bericht dat de meeste toeristen op het eiland niet eens gelezen zullen hebben. Een boot met migranten uit Afrika is dinsdag omgeslagen en er zijn minstens 35 mensen verdronken niet ver van de kust van het Spaanse eiland Gran Canaria.
Gran Canaria is onderdeel van de Canarische archipel, een zevental grotere en zes kleinere –en veelal onbewoonde– eilanden in de Atlantische Oceaan, niet ver van de kust van het Afrikaanse continent. Samen ontvangen de eilanden, beroemd om hun aangename klimaat, per jaar miljoenen toeristen, vooral uit de EU en het Verenigd Koninkrijk.
Gran Canaria ligt ongeveer 150 kilometer van de kust van Marokko en is daarom voor Afrikanen een geliefde toegangspoort tot de Europese Unie. Want hoewel de Canarische eilanden meer dan 1100 kilometer van het Spaanse vasteland liggen, zijn ze onderdeel van Spanje en dus van de EU.
Jaarlijks ondernemen vele honderden migranten, vaak gelukzoekers die geen recht hebben op asiel, de oversteek van het Afrikaanse continent naar een van de Canarische eilanden. Deze week ging het bij zo’n oversteek van 59 mensen in een rubberboot mis. De boot, die waarschijnlijk overvol was, zonk en daarbij verloren in ieder geval 35 mensen het leven.
Op het eiland Gran Canaria zullen de meeste toeristen het nieuws niet eens vernomen hebben. Dat er dinsdag helikopters laag langs de kust vlogen, is niet uitzonderlijk. Ook de schepen van de douane, die voor de kust heen en weer varen, horen zo ongeveer bij het ‘uitzicht’ over de azuurblauwe zee.
In de toeristensteden aan de zuidkust van het eiland ging het leven dan ook gewoon door en was het op een zonnige woensdag bij de hotels vooral de vraag of er nog een ligbed met parasol bij het zwembad te bemachtigen was.
Toch wilde de gedachte aan de 35 drenkelingen bij mij maar niet verdwijnen uit m’n hoofd toen ik na een goed diner de benen strekte op het ruime balkon van mijn hotel op minder dan een steenworp afstand van de woelige oceaan. Het is in die oceaan en ook nog hier vlakbij dat 35 keer één mens het leven liet. Mensen die vol hunkering keken naar het leven dat voor mij de normaalste zaak van de wereld is.
Vorige week verdronken er in de Middellandse Zee in ieder geval 80 migranten voor de kust van Griekenland en mogelijk worden er nog vele honderden drenkelingen geborgen.
Ondertussen staat het nieuws bol van de pogingen om vijf mensen te redden uit een kleine duikboot die vermist wordt in de buurt van het wrak van de Titanic. Geen kwaad woord erover. Maar het verschil met dat wat er gedaan wordt voor vluchtelingen en de aandacht die ze krijgen in het nieuws, is schrijnend. Het rijke Europa met z’n 450 miljoen inwoners is wat die laatste groep betreft vooral druk met ze soms letterlijk van z’n grenzen weg te duwen, terug de zee op. Want gelukzoekers hebben geen recht op asiel, zeggen we dan verontschuldigend tegen elkaar. Dat recht is voorbehouden aan mensen die uit aantoonbaar onveilige landen komen.
Voor ons een begrijpelijke redenering. Maar ondertussen blijft het de vraag waarom ik wèl recht zou hebben op dat ‘geluk’, terwijl zij vaak niet eens recht van leven hebben.
