De kroning van Charles III tot koning van Groot-Brittannië zal in talloze landen rechtstreeks via radio en tv worden uitgezonden en honderden miljoenen mensen wereldwijd zullen deze bekijken. En net als bij de begrafenis van zijn moeder, koningin Elizabeth, zal de dienst een uitgesproken christelijk karakter hebben.
Dat de kroning zozeer gestempeld is door het christendom heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat Charles III niet alleen staatshoofd is van het Verenigd Koninkrijk, maar tevens hoofd van de Kerk van Engeland. In die hoedanigheid is hij ook beschermer van het geloof, zoals de officiële titel luidt. Beschermer en verdediger van de protestantse, anglicaanse godsdienst, welteverstaan.
Tot voor de officiële liturgie van de kroningsplechtigheid werd vrijgegeven, was er in orthodox-christelijke kring twijfel of Charles wel beschermer genoemd zou willen worden van hét geloof of dat hij zou kiezen voor de aanduiding beschermer van geloof, zonder het lidwoord ”het”. De gepubliceerde liturgie maakt aan die twijfel een einde. Charles kiest wat formulering betreft voor het eerste, maar heeft al eerder te kennen gegeven dat hij zichzelf inhoudelijk vooral ziet als het staatshoofd dat de vrijheid van álle geloven en gelovigen in het koninkrijk zal beschermen. Dat hij dat laatste serieus neemt, is bijvoorbeeld te zien in hoe hij omgaat met de Joodse geestelijken die een aandeel zullen hebben in de kroningsplechtigheden. Omdat de kroning op een sabbat valt, heeft hij zowel de opperrabbijn van Engeland als de Israëlische president uitgenodigd vrijdagnacht bij hem te logeren. Zodoende kunnen ze op sabbat lopend naar Westminster Abbey gaan en worden daarmee de regels voor de sabbat niet overtreden. Ook zal de zegen die de rabbijn in de kerk uitspreekt niet elektronisch worden versterkt. Het zijn dit soort maatregelen die in Joodse kringen respect afdwingen.
De christelijke rituelen rond de kroning laten trouwens ook duidelijk zien hoezeer deze hun wortels hebben in het Jodendom. Zo is de hogepriesterlijke zegen die de koning krijgt te vinden in Numeri 6 van de Hebreeuwse Bijbel, voor christenen het Oude Testament.
Dat de koning inhoudelijk een interreligieuze instelling heeft, mag bij dit alles niet weggemoffeld worden. Hij wil nadrukkelijk een inclusieve monarch zijn. En het kan niet anders dan dat dit streven op onderdelen strijdt met de titel die hij heeft als beschermer van hét geloof. Dat benoemen en bekritiseren doet niets af van het feit dat het christelijke karakter van de kroningsplechtigheid weldadig aandoet. Het verschil met de inhuldiging van koning Willem-Alexander kan bijna niet groter zijn. Daar waren het enkel de eed en het volkslied waarin de Naam van God nog werd genoemd.
In Numeri 6 zegt God tegen Mozes dat de priesters het volk in Zijn Naam de zegen moeten opleggen, maar dat Hij het Zelf is Die zegen gééft. Laat het gebed van christenen wereldwijd dan ook zijn dat de Engelse koning die zegen in zijn regeerperiode zal mogen ontvangen én ervaren.
