Dat mag zo zijn, voor hen. Maar dat is geen reden om consumenten die hechten aan muntgeld en bankbiljetten in de portemonnee dan maar te dwingen afstand te doen van het gebruik van baar geld.

De hoeder van het betalingsverkeer, De Nederlandsche Bank, trok donderdag weer eens aan de bel. Lang niet overal is het mogelijk om te kunnen kiezen voor contante betalingen. Bij winkels is dat in 4 procent van de gevallen zo, bij apotheken (12 procent) en parkeergelegenheden (16 procent) lopen de percentages op. En de tendens is duidelijk: cash afrekenen staat onder druk, digitaal betalen zit in de lift.

Dat is om meer dan een reden geen goede ontwikkeling. Althans, het is vreemd dat contant geld als wettig geaccepteerd betaalmiddel zo moet vechten voor zijn positie. Alsof er een reddingboei in het water ligt waarbij het nog even een discussiepunt is of de zwemmer die mag grijpen of niet.

In dat licht is de recente oproep van de SGP en de SP in de Tweede Kamer nog zo’n vreemde niet: regel bij wet dat er een acceptatieplicht komt voor contant geld. Want hoewel wettig betaalmiddel op dit moment, een winkelier hóéft munten en bankbiljetten niet aan te nemen. Dat is verwarrend.

Contant geld heeft oude papieren. Er zijn nog steeds generaties die zich wél kunnen redden met cash, maar níét met digitale betaalmogelijkheden. Juist voor die consumenten kan bij de veelgeroemde veiligheid van de pinpas best vaak een vraagteken worden gezet. Oma die met een briefje-met-pincode in de portemonnee naar de geldautomaat gaat, dat soort voorbeelden.

Het is verder ook helemaal niet kleinburgerlijk om te stellen dat tastbaar geld een grote opvoedende waarde heeft. Wie aan het begin van de week 50 euro in een potje heeft zitten, ervaart op de beste manier hoe het potje er aan het eind van de week bij staat: voller, leger of gewoon leeg. Aanschouwelijk onderwijs hoort in de pedagogische gereedschapskist.

Verdere ontwikkeling van het digitale betalingsverkeer brengt onmiskenbaar voordelen met zich mee. Een wereld zonder virtuele geldstromen is ondertussen ondenkbaar, onwenselijk zelfs. Dat het middenstanders ondertussen steeds lastiger wordt gemaakt om contant geld af te storten is eveneens een feit.

Maar daarmee hoeven beproefde betalingsmethoden niet overboord. Als consumenten ervaren privacy te verliezen („Ze kunnen digitaal alles van me zien.”) of bang zijn de grip op dagelijkse activiteiten kwijt te raken („Wat als de stroom uitvalt en ik niet meer kan pinnen?”), dan is dat een gegeven om rekening mee te houden. Innovatie niet in de weg staan én het goede behouden, is geen slechte combinatie.