Hartverscheurend was het beeld van de Turkse vader die de hand van zijn 15-jarige dochter vasthield. Die hand was het enige wat nog zichtbaar was van Irmak. Haar lichaam was bedekt met een dikke laag beton. Vader Mesut zat in de vrieskou op de puinhopen van zijn bestaan, maar kon zijn dochter niet loslaten.
Wat de foto niet toonde, is dat er nog vijf andere verdiepingen bovenop het slachtoffer lagen. Toen de aarde beefde, in de nacht van zondag op maandag, ploften de betonvloeren bovenop elkaar, alles vernietigend wat zich daartussen bevond. Wie zich in deze gebouwen bevond, had nauwelijks kans op overleven. Dat verklaart ook waarom er zoveel slachtoffers gevallen zijn en waarom de echte omvang van de ramp nog lang niet duidelijk is. Dat geldt temeer omdat sommige gebieden in Noord-Syrië nauwelijks te bereiken zijn.
De verhalen en beelden die de wereld over gaan, zijn dus bij lange na nog niet compleet. Nog maandenlang zullen die aangevuld worden met nieuwe aangrijpende foto’s, met oproepen tot donaties, verslagen van hulpverleners, verwijten aan bouwondernemingen en herstelplannen van de regering. En evenals in Nederland onlangs nog de watersnood uit 1953 herdacht is, zullen er in Turkije en Syrië nog decennialang herdenkingen zijn van ”die grote beving uit 2023”.
Tenminste, als de Heere Jezus dan nog niet teruggekomen is. Want die vraag dringt zich bij al deze gebeurtenissen direct op: wat heeft dit ons te zeggen? Eerst een wereldwijde coronapandemie, dan een nog steeds escalerende oorlog tussen Rusland en Oekraïne en nu een van de dodelijkste aardbevingen ooit. Zijn dat niet precies de tekenen die Jezus in Mattheüs 24 en Lukas 21 voorzegde als aanwijzingen voor de eindtijd en Zijn wederkomst: oorlogen, hongersnoden, pestilentiën en aardbevingen?
Inderdaad, wie gelooft dat God deze wereld regeert en dat zulke rampen niet toevallig ontstaan, zal ook letten op wat Hij daarmee te zeggen heeft. Toch past daarbij grote voorzichtigheid. Al was het maar omdat de dodelijkste aardbeving plaatsvond in 1556 in China (830.000 doden) en omdat het aantal oorlogen en oorlogsslachtoffers de laatste decennia juist afneemt. Bovendien wijst Jezus op heel andere tekenen waarvan oorlogen en aardbevingen nog maar het begin zijn.
De gevolgen van virussen, kernwapens en schuivende continentale platen kunnen gruwelijk zijn, maar élke ziekte en elk sterfgeval, waardoor ook ontstaan, verwijst naar een diepere oorzaak. De gehele schepping is in nood doordat de mens met God gebroken heeft en daarin volhardt. De rampen van achterliggende jaren en deze week herinneren daaraan, roepen op tot inkeer en waakzaamheid met het oog op de naderende voetstappen van Christus. Een aardbeving, bijna 2000 jaar geleden, markeerde de enige weg tot herstel en troost in leven en sterven: Zijn dood aan het kruis én Zijn opstanding uit die dood brachten echte redding.
