Onaanvaardbaar, meent de verantwoordelijke Eurocommissaris, want „twee miljoen ouders en hun kinderen lopen nu nog het risico dat een lidstaat hen tekortdoet”. 
Hoezo, denk je dan, die homoparen kunnen toch wéten dat hun relatie in bepaalde landen niet erkend wordt? Vestig je daar dan gewoon niet. Dat lijkt een logische oplossing, toch? Maar nee, zo’n situatie wordt door lobbyisten gretig aangegrepen om de huwelijks- en gezinspolitiek in EU-lidstaten die zich niet wensen te voegen naar de seculiere moraal onder druk te zetten.

Dat is veelzeggend, want de Europese Commissie gáát niet over de interne rechtsordening van lidstaten. Die regelen landen –binnen democratische kaders– zelf op nationaal niveau door interne democratische besluitvorming. Zo’n verplichting is dus een rechtstreekse aantasting van de nationale soevereiniteit. De Europese Commissie, die landen als Hongarije en Polen kapittelt over vermeende aantasting van de rechtsstaat, treedt hiermee dus zélf buiten haar rechtsstatelijke grenzen en tast daardoor de Europese rechtsorde aan. Hoe ongeloofwaardig wil je het hebben?

Bovendien wil de Europese Commissie via nationale instellingen die in haar straatje passen ook nog eens de politieke en maatschappelijke druk bínnen de weigerachtige landen opvoeren. Hoezo ”eenheid in verscheidenheid”? Hoezo ”respect voor de nationale soevereiniteit”? Alleen al het feit dat de Europese Commissie het waagt om dergelijke voorstellen te doen, illustreert de machtshonger van de Europese Unie.

Het is daarmee ook een vérstrekkend voorstel. Naast de machtshonger die eruit spreekt, toont het ook de invloed van de internationale lhbti-lobby aan. Want zo’n voorstel komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Daar gaat een jarenlange intensieve lobby door zwaar gesubsidieerde clubs aan vooraf. Jawel, van clubs die door de overheid gesponsord worden met geld dat hardwerkende belastingbetalers moeten opbrengen, terwijl die over het algemeen genomen niets van dergelijk gedram moeten hebben. Maar die clubs hebben daar geen boodschap aan. Democratische besluitvorming op nationaal niveau? Lap maar aan m’n laars. Alles moet buigen voor de lhbti-ideologie.

Wat ons op dat terrein verder nog te wachten staat, kunnen we lezen in het zogenaamde regenboogstembusakkoord (mooi woord voor galgje!), dat veel lijsttrekkers bij de laatste verkiezingen voor de Tweede Kamer ondertekenden, en in de Yogjakarta-principles. De handleiding die aan dit laatste document gekoppeld is, wordt vaak kritiekloos gevolgd door lobbyisten en in hun kielzog ”politiek correcte” politici. Vandaar ook al die dwaasheid die vanuit de Europese Commissie gelanceerd wordt met betrekking tot ”gendergelijkheid”, die slaafs gevolgd wordt door linkse gemeentebesturen of publiciteitsgevoelige directies van bedrijven.

Het voorstel van de Europese Commissie is gelukkig nog geen wettelijke verplichting voor de lidstaten. Het vergt unanieme instemming van alle 27 EU-leden. Dat geeft hoop. Veel Oost-Europese landen liggen helaas aan het financiële infuus van de EU en zullen zich dus mogelijk voegen naar de wensen van de Commissie, hoezeer ook de eigen bevolking het daarmee oneens is, waarschijnlijk. Maar een land als Hongarije, met een duidelijk gezinsvriendelijk beleid, zal zich er ongetwijfeld fel tegen verzetten. Het is niet toevallig dat de pijlen van de EU zich vooral op dat land richten…

Hopelijk loopt deze actie van de Europese Commissie daardoor uit op een forse nederlaag voor de machtshonger van de EU en voor de internationale lhbti-lobby.

De auteur is Tweede Kamerlid voor de SGP.