De kerk heeft eenduidige richtlijnen nodig zodat iedereen –met of zonder beperking– een even goede toegang tot de kerk heeft, zegt Lilleeng tegen het Noorse persbureau Kristelig Pressekontor (KPK). „We vragen niet om een speciale positie voor blinden en slechtzienden, maar slechts om gelijke behandeling.”

Op dit moment hebben mensen met een beperking minder toegang tot bijeenkomsten van de staatskerk in Noorwegen dan gezonde mensen. „Rolstoelgebruikers moeten de achterdeur van de kerk gebruiken. Blinden en slechtzienden krijgen geen hulp wanneer ze bij de kerk arriveren”, illustreert Lilleeng.

Kerkbestuurders zien niet altijd dat ze soms tekort schieten in hun toegankelijkheid voor mensen met een beperking, merkt ze. „Sommige wijzen erop dat ze een systeem hebben voor mensen met een gehoorapparaat. Dat is goed, maar veel gemeenten komen niet verder dan dat.” Ze erkent dat mensen met een beperking zelf hulp kunnen vragen, maar geeft tegelijkertijd aan dat het probleem een spade dieper zit: „De kern van het verhaal is dat alle mensen zich welkom moeten voelen in de kerk. Dat is nu niet zo.”

De toegankelijkheid van de kerk is niet slechter dan die van andere openbare gebouwen in Noorwegen, benadrukt Lilleen. Wel vindt ze dat de kerk het beter kan doen. „Als een kerk zegt dat zij er voor iedereen is, moeten we haar op haar woord kunnen geloven.”

Diversiteit

Jan Christian Kielland, voorzitter van het onderzoeksbureau van de Kerk van Noorwegen, voelt zich aangesproken door de kritiek op de algemene toegankelijkheid van de kerk. „Ons doel moet zijn dat iedereen zich onderdeel van de kerk voelt en gelijke toegang heeft tot de bijeenkomsten.”

Daarom zal de volgende bijeenkomst van de Kerkelijke Raad, het hoogste overlegorgaan van de Noorse Kerk, aandacht besteden aan de toegankelijkheid van kerkelijke gemeenten, aldus Kielland. „Daar zal worden gewerkt aan een universeel design dat kerken toegankelijk voor iedereen moet maken. Het kan worden gebruikt als richtlijn voor de hele Kerk van Noorwegen. Onder meer fysieke en non-fysieke barrières waar mensen tegenaan lopen, zullen aan de orde komen.”

Tegelijkertijd geeft hij aan dat de diversiteit in beperkingen het lastig maakt voor de kerk om voor iedereen tegelijk toegankelijk te zijn. „Dat heeft tijd nodig.”

Kruiwagen

Soms is een kleine aanpassing genoeg om een kerk toegankelijker te maken, zegt Lilleeng. Zo beschikken gemeenten in Noorwegen over een psalmboek in braille. Het probleem is echter dat deze boeken zo groot zijn dat „je een kruiwagen nodig hebt om alle psalmen mee te nemen naar de kerk”, grapt Lilleeng. De oplossing is simpel, zegt ze. „Gemeenten weten van tevoren welke gezangen er worden gezongen. Als ze die voor de dienst op de website zetten, kunnen slechtzienden zich voorbereiden op de dienst.”

Ook organiseert KABB trainingen voor mensen die actief zijn in de kerk. De hoop is dat meer kennis leidt tot betere toegankelijkheid van de Kerk van Noorwegen.

Dat inclusiviteit belangrijk is, staat buiten kijf, vindt Kielland. „Toegankelijkheid gaat ook over het feit dat Christus’ lichaam bestaat uit vele leden met verschillende gaven en taken. Zij zijn allemaal nodig om het lichaam van Christus compleet te maken.”

Zie ook pagina 20.