Op een grijze ochtend pak ik de intercity Apeldoorn-Deventer. Eindpunt van de treinreis is station Wijhe, het startpunt van onze 11 kilometer lange hike richting Zwolse Bos bij Heerde. Rond twaalf uur kom ik in het IJsseldorpje aan; mijn wandelpartner arriveert bijna tegelijkertijd.

Wat een enorme rugzak heeft hij bij zich; die van mij past er twee keer in. Ben ik iets vergeten? Maar ja, wat heb je als man nodig voor één overnachting? Tandpasta en -borstel, kam, T-shirt, sokken, een powerbank met snoer en een extra trui. Denk ik. Dat hangt allemaal op mijn rug. En een waterafstotende hikingbroek, dito wandelschoenen, een col en een dikke jas plus regencape heb ik aan. De weg naar de accommodatie vinden moet ook geen probleem zijn, want de organisatie achter onze ”cabin” heeft perfecte routebestanden op haar site gezet. Nee, mijn voorbereidingen zijn dik in orde.

Waterkoud

Helaas. Handschoenen en sjaal waren ook handig geweest, merk ik algauw, want het is „waterkoud”, zoals de weerman gisteren al zei. De wolken storten een stroom van regen en natte sneeuw over ons uit: zó voelt waterkoud dus. Wat ik ook snel doorheb: waterafstotend is iets anders dan waterdicht…

Het navigeren gaat geweldig: app Komoot leidt ons door Wijhe –via Stationsweg, Nieuwendijk en IJsselveer– richting Olst. Aan de Gelderse kant van de rivier lopen we door het polderlandschap en de striemende regen via Vorchten naar Hoorn bij Heerde. De eigenaar van Vatenhandel Stijf langs het Apeldoorns Kanaal heeft medelijden met de twee verzopen voetgangers die langslopen en staat ons toe om onze broodjes op te eten in zijn antiekzaak met van tonnen gemaakte meubels.

Zwolse Bos

Als we even later de provinciale weg oversteken, duiken we het Zwolse Bos in; daar moet onze hut ergens staan. De naam lijkt raar, want de Overijsselse hoofdstad ligt minstens 10 kilometer verderop; Gelderse plaatsen als Heerde en Wapenveld zijn veel dichterbij. VVV Visit Heerde legt op haar site uit dat de naam te maken heeft met de tijd waarin Zwolle hier zijn drinkwater won.

„Begin 1892 kocht de gemeente Zwolle bijna 500 hectare woeste grond van de gemeente Heerde. Aan de Wapenveldseweg kwamen een waterpompstation en woningen voor de machinist en de stoker. Op de Turfmarkt in Zwolle werd datzelfde jaar een watertoren gebouwd. Hier werd het drinkwater opgeslagen dat vanuit het pompstation via een leiding werd aangevoerd. De vraag naar drinkwater nam zo snel toe dat het Veluwe Pompstation begin jaren 50 niet meer voldeed en werd gesloopt.”

Datzelfde bos moet nu dus plek bieden aan onze accommodatie. Ik kijk rond, op zoek naar bordjes met termen als ”camping” of ”vakantiepark” of ”chaletparadijs” en ja, daar zie ik iets: Molecaten Park De Koerberg. Het ziet er warm, uitnodigend, gezellig en comfortabel uit. Maar nee, daar is het niet, zegt mijn wandelmaat. Dat ”hutje in het bos” had ik letterlijk moeten nemen, vertelt hij verder. „Een cabin van Cabiner is een simpel houten gebouwtje, midden in de natuur.”

Rust

Ook dat „midden in de natuur” moet ik kennelijk letterlijk opvatten, want mijn navigatieapp draait de laatste hectometer dol. Logisch, want er leidt geen enkel pad naar de hut. En er staat ook geen enkel richtingbord. „Dat is bewust”, zegt mijn maat. „Men wil niet dat er zomaar mensen in de buurt komen om zo de rust van de overnachters te garanderen.”

Na intensief turen zien we opeens een bruinig dak door het bos schemeren. We ‘klunen’ erheen en wringen ons tussen boomstammen door. Aan een open plek liggen inderdaad enkele cabins. Met een sleutel in een kluisje krijgen we de onze open. En dan… Geen vaatwasser, geen cappuccinopruttelaar, geen bubbelbad, niet eens warm water! Maar hoe krijgen we die waterkou dan uit ons lijf? Met een kop soep? Helaas, geen gas. De cv op standje ”extreem” zetten dan? Nope: geen radiator of thermostaat.

Unplugged

Mijn maat lacht. Dat bedoelde de organisatie dus met de woorden „dicht bij de natuur”, „unplugged” en „een unieke manier om de lokale fauna, rust en sterrenhemel te ervaren”. Ik had even verder moeten kijken op cabiner.com/concept, want dan had ik gelezen: „De cabin is vanbinnen bewust tot de essentie teruggebracht, waardoor je als bezoeker op een intuïtieve manier in contact gebracht wordt met de elementen. De houtkachel is het hart van de cabin en met een paar slagen van de handbediende pomp haal je fris en gefilterd grondwater op. Stroom voor verlichting en het ventilatiesysteem –en dus niet voor boilers, bubbelbaden, vaatwassers, smart screens of zonnebanken (MD)– wordt opgewekt door de zonnepanelen.”

Nieuws in beeld

De cabin vanbinnen. beeld RD

De cabin vanbinnen. beeld RD

De cabin vanbinnen. beeld RD

De cabin vanbinnen. beeld RD

De cabin vanbinnen. beeld RD

Beneden en boven, op een vide, bevinden zich bedden. beeld RD

Het bed op de vide ligt boven de kachel en is dus goed warm. (Tot de kachel uitgaat.) beeld RD

Ach, na de eerste schok valt het allemaal wel mee. Sterker: het is allemaal veel echter, puurder, authentieker dan een doorsnee vakantieparkchalet. De kou verdwijnt al snel als we de houtkachel met de voorgekloofde blokken uit het schuurtje aansteken. De overgebleven kilte in onze lijven verdampt na een paar keer handpompen. Een XL-waxinelichtje transformeert het frisse grondwater in de percolator met koffiepoeder al snel in een geurig, dampend bakje. Hmmmmm. Even bijkomen. En over morgen nadenken. Dan willen we naar station Wezep lopen, met de trein naar Zwolle reizen en daar wat rondkijken bij Sassenpoort en Museum De Fundatie.

Stoofpotje

De kou heeft zijn tol kennelijk geëist, want de koffie kan onze energielevels niet voor 100 procent herstellen. Waar zit het sterrenrestaurant van Cabiner? Dat is er niet? Zo’n vermoeden had ik al. Pizza of kebab bestellen dan? Helaas, Thuisbezorgd heet niet Bosbezorgd en komt dus niet in the middle of nowhere. Wat nu? Mijn maat haalt onverstoorbaar een papieren tasje met linzen, erwten en wortels uit het schuurtje. Had hij al veel eerder bij Cabiner besteld. Even later mikt hij de ingrediënten in een pan, die hij anderhalf uur op de kachel laat sudderen. De stoofpot smaakt uiteindelijk heerlijk.

Na een zuiveldessert staan we op de veranda naar de lucht te staren. Enkele sterren priemen door de wolken. Tussen de boomstammen beweegt iets. De wolf? Verder is het stil. Heel stil. Geen schreeuwende kinderen rond een hyperactief animatieteam, geen halfdronken, kaartspelende buren, geen bommetjes in het ”subtropisch zwemparadijs”. Dit is inderdaad een „unieke manier om de lokale fauna, rust en sterrenhemel te ervaren”.

Tijd voor bed. Mijn metgezel pakt zijn rugtas en trekt er een slaapzak uit. Nee! Daarom was het ding dus zo groot! Natuurlijk is hier geen donzen dekbed aanwezig. Had ik die site nou maar goed bestudeerd, want daar stond het duidelijk op. Ach, het is nu nog 28 graden binnen. En als de kachel rond vier uur is afgekoeld, dan sla ik dat nepdierenvel op de grond wel om me heen. Wat mij betreft een unieke invulling van die „unieke manier om de lokale fauna te ervaren”.