„Maar vergadert u schatten in de hemel, waar ze noch mot noch roest verderft, en waar de dieven niet doorgraven noch stelen. Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn.”

Als de mensen de dood reisvaardig tegemoet zagen, dan zouden zij zichzelf niet zo volproppen met wereldse, lege dingen, die slechts mismaakte en ongeschikte voorwerpen zijn om te kunnen voldoen aan de wijd uitgestrekte begeerten van een onsterfelijke geest. Een geest die wegens haar geschapenheid verheven is tot de vatbaarheid van een geluk dat van een hoger en uitnemender aard is dan deze dingen met enige mogelijkheid zouden kunnen bereiken. Neem dit dan voor een tastbare blijk van uw atheïsme en ongelovigheid aangaande dit zeer belangrijke stuk en laten de gedachten van de dood bij u meer ingang vinden, om uw driftig en onmatig najagen van deze wereld te matigen.

De grote en onverdraaglijke hovaardij en praat van mannen en van vrouwen is hiervan ook een bewijs. Als u ernstig aan de dood dacht, en geloofde dat hij zeer nabij is, en zelfs aan de deur ligt, en u uw adem in uw neusgaten draagt, het zou u ootmoedig met God doen wandelen, en in uw omgang met elkaar nederig doen zijn. De schaarse voorbereiding op het sterven en voor het toekomende leven (alsof er anders niets was) zegt duidelijk en onloochenbaar genoeg dat de dood nog niet ernstig op uw harten ligt. Want als dat. zo was, dan zou u meer proberen om schatten op te leggen voor het toekomende, en uw genegenheden naar de hemel te richten.

_James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)_