Oorlogstijd, is het volgens Boer in zijn ziekenhuis „Alles en iedereen wordt ingezet voor de ramp die gaande is en groter wordt”, vertelt de inwoner van Zwijndrecht woensdagochtend aan de telefoon. „Wie niet in een ziekenhuis werkt, heeft geen benul van de ramp die zich voltrekt. Ik vind het zelf ook onwerkelijk om ’s ochtends van de zon te genieten, de bloesem te zien bloeien en dan ’s middags in het ziekenhuis te knokken voor patiënten.”

Het coronavirus geeft een „verschrikkelijk en onvoorspelbaar ziektebeeld”, ziet Boer op de intensive care. „Patiënten komen met benauwdheidsklachten op de ic binnen. Ze hebben te weinig zuurstof in het bloed en gaan daardoor sneller ademhalen. Na verloop van tijd gebruikt een coronapatiënt alle spieren om aan lucht te komen. De ademhaling wordt inefficiënt en het lichaam raakt uitgeput. Daarom brengen we een buisje in de keel waardoor ze worden beademd.”

Medisch personeel kan het virus niet bestrijden. Er is geen medicijn tegen corona. Wel proberen artsen en verpleegkundigen coronapatiënen zo veel mogelijk te helpen. „We kunnen zuurstof toedienen, een longontsteking remmen en de bloeddruk met medicijnen op peil houden.

„Dit virus kan elk mens krijgen”, waarschuwt Boer. Onlangs overleed in het Ikazia in het bijzijn van Boer een coronapatiënt. „Diep aangrijpend”, vond de verpleegkundige.

De wetenschap dat God niets uit de hand loopt, troost de ic-verpleegkundige, lid van de gereformeerde gemeente van Zwijndrecht. „Maar het kan me ook aangrijpen dat wij als mensen echt helemaal niets zijn. Totaal afhankelijk van Hem. Hij wil artsen gebruiken, maar als het virus het lichaam aanvalt, staan we machteloos.” Over die ervaring maakte Boer, samen met zijn vriendin Annewil de Jong (20), die eveneens in de zorg werkt, het lied ”Heer, ik mag toch alles vragen?”.

Wat Boer zorgen baart, is dat hij niet weet wanneer de toestroom van coronapatiënten stokt. „Naar de ziekenhuizen in Rotterdam worden nu ook patiënten uit Brabant gebracht. Ondertussen stijgt ook in onze regio het aantal coronabesmettingen.” Of hij Italiaanse toestanden vreest, waarin ziekenhuizen worden overspoeld met patiënten, wil Boer niet zeggen. „In het team heerst saamhorigheidsgevoel. Samen zetten we er de schouders onder. Maar ik denk wel dat we het ongekend druk gaan krijgen.”

Het ziekenhuis heeft zich de afgelopen weken al schrapgezet voor de komst van patiënten, zag Boer. „Elke dag is iedereen er mee bezig, van technisch personeel tot directie.” Op steeds meer bedden in het ziekenhuis kan intensieve zorg worden verleend aan coronapatiënten. Afdelingen worden zo omgebouwd dat de kans op nieuwe besmettingen zo klein mogelijk is. Tegelijkertijd probeert het ziekenhuis de reguliere ic-patiënten zoveel mogelijk te beschermen tegen het virus.Hulpmiddelen zijn schaars. Niet alleen mondkapjes en beademingsapparatuur, maar ook bijvoorbeeld sondevoedingssystemen, zegt Boer. „Want bij coronapatiënten die zuurstoftekort hebben, dienen we via een buis in de keel zuurstof toe. Dat betekent dat ze niet kunnen eten, en sondevoeding nodig hebben. Normaal gesproken hebben we er genoeg van. Nu hebben we er meer nodig dan normaal.”

Boer ziet dat coronapatiënten intensieve zorg nodig hebben. Benauwde patiënten kunnen het beste op hun buik liggen, omdat longen zo de meeste zuurstof opnemen. Mensen in die positie krijgen, is arbeidsintensief. „De beademingsbuis mag absoluut niet uit de keel schieten, en een kabeltje uit de verschillende infusen trekken gaat ook niet. Dus vaak staan we met vier of vijf man één patiënt te draaien.”

Werken in virusomstandigheden is vermoeiend, ervaart Boer. Hij draagt een pak dat hem moet beschermen tegen het virus. „De kleding is warm, de bril en het mondkapje beslaan en bewegen gaat lastig. Ik ben in dat opzicht blij als de dag voorbij is. Gelukkig doen we het met elkaar.”