Subthema 'Overig : Overig'

In Tokio schokt de aarde. In een mum van tijd liggen straten overhoop, veranderen gebouwen in brokken puin en bevinden mensenlevens zich onder geruïneerde aarde.

In Noord-Korea leven zo'n 50.000 tot 70.000 christenen in strafkampen. Hoewel, leven? „Ik leefde niet meer, ik bestond alleen nog maar", typeerde een christen haar gevangenschap.

In een stad treft het machinegeweer van een suïcidale schutter onschuldige mensenlevens. Nee, niet op de markt van Bagdad, maar een moordpartij onder ons bloedeigen volk.
Schokkend, onvoorstelbaar, dramatisch.

De band met mijn fiets is lek. Terwijl ik genoot van stille grachtenpanden en zilverroze bloesem tegen die voorzichtig blauwe lucht, begon de straat wel heel hard te hobbelen. Jazeker, ik was zeer verknocht aan mijn roestige ratelfiets. Maar nu ik voor de zoveelste keer niet verder kan, is mijn fietsenliefde foetsie.

Ik houd mezelf voor dat je lopend beter van de lente kunt genieten – maar mijn humeur is danig uit de band gesprongen.

Als Wilders straks door de rechter wordt vrijgesproken van aanzetten tot haat, kunnen de uitspraken die hij heeft gedaan niet opnieuw tot vervolging of veroordeling leiden. Moet de PVV-leider een boete betalen of een paar maanden de cel in, dan is de kous daarmee ook echt af.

De ramp in Japan leent zich niet voor een leuke column, wel voor een relativerende.

Al snel na de verwoestende tsunami, die vele duizenden Japanners het leven kostte, lieten de Nederlanders van zich horen. Dit keer geen Giro 555, maar een protest tegen kernenergie. Daar bleef het niet bij. De media overspoelden ons met experts die ons bewust maakten van de grote gevaren van kernenergie.

Mijn moeder? Zij is de allerbeste. Ze is leuk, lief, gezellig. Alleen ze is een beetje oud. Soms als ze me naar school brengt –ik zit in groep 6–, kijken m'n klasgenootjes met een speciale blik. Volgens mij zien ze dan haar rimpels wel een beetje. Of het valt hen op dat ze wat houterig van de fiets stapt. Ze is tenslotte al 73.

Wij, studenten en scholieren, hebben het zwaar. De last van deadlines, toetsen en tentamens doet ons regelmatig bijna bezwijken. Aangezien mijn zus en ik bijna het punt van bezwijken bereikten, werd het hoog tijd om een dagje ongecompliceerd te luchten; we gaan een dagje uit.

Zou er gisteren in de directiekamer van het Volendamse Don Bosco College een feestje zijn gevierd? Je kunt daar nieuwsgierig naar zijn...

Hamburgers voor linkshandigen, de geboorte van een geblokte zebra en wegenbelasting voor fietsers. Al eeuwenlang geldt 1 april als de dag waarop mensen elkaar de meest uiteenlopende grappen en grollen vertellen. Vaak wordt gedacht dat de grappenmakerij stamt uit het jaar 1572, toen de watergeuzen het stadje Den Briel innamen en hertog Alva zijn ‘bril’ verloor. Leuk geintje. De werkelijke oorsprong is onbekend.

Het is bijna niet te bevatten welke verreikende gevolgen een enkel moment van natuurgeweld kan hebben. De naschokken van twee verschuivende aardplaten in Japan zijn, 2,5 week later, nog steeds voelbaar. We zien niet alleen de chaos, maar ook hoe dankzij Fukushima het debat over kernenergie oplaaide en zelfs de deelstaatverkiezingen in Duitsland beïnvloedde.

Dames en heren, hartelijk welkom op dit Congres over Tolerantie. Verdraagzaam hebben wij mannen én vrouwen toegelaten bij deze lezing. Ik zal beginnen met de aanleiding van dit congres.

Ik zat in de trein. Halverwege de reis kwam mijn studiegenootje binnen. Ik wist dat ze gezellig was en dat ze samenwoonde, maar haar naam was ik vergeten. We raakten aan de praat over muziek. „Maak je ook muziek?" vroeg ik haar. Ja, ze drumde. Nu vind ik drum geen muziek – het is slechts ritme – maar voordat ik de discussie aanging floepte ik er nieuwsgierig uit: „Wat vindt je vriend daarvan?" „Ik woon samen met mijn vriendin hoor", zei ze, want zo logisch was het. „O", zei ik, en we stapten de trein uit.