Een automobilist die door een mensenmassa heen scheurt. Een Oosterse kolonel die van zijn oliestaat een moordkuil maakt. Een schurk die het leven van tientallen kinderen verwoest. Een politieagent die zijn buurmeisje om het leven brengt. Doodgewoon?
Welnee. Nederland herdenkt het stilzwijgend, om klokslag twaalf uur. Even klinkt de stilte van het zwijgen, de stilte van ruisende bomen. De stilte van het verkeer in de verte, van een zachte kuch.
Ook de Friese en Brabantse baltrappers doen mee. Schouder aan schouder, de hoofden wat gebogen, de gezichten strak. Eén minuut. Dan rollen de spelers over het veld, gaat de doelman uit zijn dak en krijsen supporters hun kelen schor. Volgende week staat Nederland weer rond een verzameling bloemenkransen. Even galmt de wind en knisperen afgevallen boomblaadjes. Twee minuten. Dan zet de dag zich in beweging, ons leven vlucht mee. Mijn verstand staat stil. Even maar?
