Nog steeds geen sportnieuws in het RD
„O ja, jullie zijn die krant zonder sportnieuws.” Dat klopt, zeg ik dan. De oprichters van het Reformatorisch Dagblad hoefden er in 1971 niet lang over na te denken of er in de nieuwe krant aandacht zou moeten zijn voor sport.
Een paar jaar eerder begon dagblad Trouw met verslagen van sportwedstrijden op zondag en dat was –onder andere– reden om te onderzoeken of een ‘eigen’ krant tot de mogelijkheden behoorde.
Het RD trok een duidelijke lijn: ook zaterdagsport zou geen aandacht krijgen. Als nieuwbakken journalist, in 1996, kreeg ik meteen de identiteitsverklaring van het RD in handen gedrukt: „Voorts geldt dat radio- en televisieprogramma’s noch sportverslagen in de krant zullen worden opgenomen.”
Een halve eeuw later is er veel veranderd. De foto’s zijn nu in kleur, de krant is kleiner, nieuws verschijnt eerst digitaal, maar het RD doet nog steeds niets aan sportnieuws. Dat is niet zo vreemd. In 1971 waren de bezwaren dat sport, met name de wedstrijdsport, niet los te zien is van lichaamscultuur, afgoderij, sportverdwazing en zondagsontheiliging. Anno 2022 zouden we andere woorden kiezen maar de kern van de bezwaren is onveranderd. De afgelopen decennia hebben we geleerd hoe belangrijk lichaamsbeweging is voor onze gezondheid, maar tegelijkertijd neemt de gekte rond grote sportevenementen absurde afmetingen aan.
Daar komt een nieuw bezwaar bij, nu het wereldkampioenschap voetbal in Qatar over ruim een week van start gaat. Alle media worstelen met de vraag hoe ze daarmee om zullen gaan. In de Volkskrant schreef columnist Bert Wagendorp een vernietigende analyse: het voetbal is „een amorele geldmachine.” Voor wie het nieuws hierover –net als ik– amper volgt: dit kampioenschap is in opspraak gekomen nu oliesjeiks in het Midden-Oosten de grootgrondbezitters zijn geworden van het voetbal. Naar verluidt besteedt Qatar het onvoorstelbare bedrag van 220 miljard dollar aan het WK Voetbal. Voor een schijntje daarvan mochten moderne slaven uit Bangladesh en Pakistan het vuile werk opknappen, wat het leven kostte aan duizenden arbeidsmigranten.
„Wij arme bruine mensen hebben ons bijna dertien jaar doodgewerkt voor het plezier van de rijke witte mensen”, zegt een van hen zaterdag in het RD. Verslagen van die sportwedstrijden zult u ook deze keer niet tegenkomen. Maar de keerzijde ervan, daarvan blijven we u op de hoogte houden.
Steef de Bruijn
Reageren? Hoofdredactie@rd.nl
